Verrassend

De week was rommelig en ingewikkeld.
Er gebeurde van alles en alles wat gebeurde kon op velerlei wijze worden opgevat.
Dingen die opeens anders moesten dan was afgesproken.
Dingen die zonder afspraak opeens anders gingen.
Afspraken die niet doorgingen.
Afspraken die wel doorgingen en heel anders uitpakten dan verwacht.

Over het algemeen kan ik daar wel mee leven. Het zijn per slot de onverwachte wendingen die het werken spannend en uitdagend maken. Snel inspelen op de actualiteit en zo goed mogelijk proberen in te schatten wat hierin de beste weg is waren altijd sterke kanten van me.
Waren die kanten sterk omdat het mijn eigen winkeltje was?
Dat geloof ik niet. Mijn winkel was (en is) onderdeel van een grote keten en alles wat zich voordoet staat in dienst van het gemeenschappelijke doel: de klant.
Wel is het zo dat nu ik niet meer alleen ben, het belang op andere dingen komt te liggen en er nieuwe keuzes worden gemaakt. Dat is goed en nu eenmaal het gevolg van het besluit de winkel niet meer alleen te runnen. Ik sta daar voor honderd procent achter.
Wat ik moeilijk vind is dat het soms zonder overleg gaat.
En in mijn gevoel soms zelfs zonder respect, al ben ik ervan overtuigd dat dit niet de bedoeling maar een gevolg is van snelheid en gedrevenheid. Desondanks doet het soms pijn en moet ik moeite doen niet in mijn oude valkuil te stappen en het als míjn falen te zien.

Maar er gebeurde ook iets anders deze week.
Mijn manager kwam even binnenlopen. We kenden elkaar al jaren vanuit mijn vorige functie en pas kort in deze nieuwe verhouding. Ik kon dan ook nog niet zo goed inschatten hoe hij zijn rol zou opvatten in deze voor mij lastige periode.
En dat was verrassend. Hij bood zonder veel woorden te gebruiken steun en hulp aan, kwam met voorstellen en begreep heel goed dat ik dit jaar wil gebruiken om te kijken of het nog leuk wordt.
Gaf aan dat hij dat steunde en me alle gelegenheid geeft om dit op mijn eigen manier te doen.
En hij trok aan de rem omdat hij zag dat ik nu al weer over mijn net gestelde grenzen dreigde te gaan.

Een gesprek van misschien tien minuten en wat geeft het me een goed gevoel.
Een gevoel dat er voor me gezorgd wordt en dat ik voor het besluit over 'hoe verder' rustig de tijd mag nemen en daar alle ruimte voor krijg.
Dat ik op mijn eigen manier in beweging kan komen om te proberen die steen op te tillen en de beek weer te laten stromen.
Het voelt of ik eindelijk weer zelf de regie mag hebben en mag nemen!

#Blogpraat

Vorige week nam ik voor het eerst deel aan Blogpraat.
JJVoerman nodigde me uit en legde kort uit waar ik in moest loggen.
Ik had geen idee wat ik me erbij voor moest stellen.
Ben per slot pas drie weken aan het bloggen en dat brengt al van alles teweeg. En hoewel ik al een paar jaar zo nu en dan bezig ben met schrijven en een enthousiaste deelnemer van het Schrijfcafé ben merk ik dat een blog toch weer heel anders is.

Het lezen van andere blogs stimuleert me enorm. Vaak vind ik het prachtige stukjes waarin ik me herken en waarop ik zo nu en dan een opmerking achterlaat. Soms ben ik jaloers op de wijze van formuleren. Het schrijven geeft richting aan mijn gedachten en brengt structuur aan die helpt om verder te komen. Andere bloggers brengen nieuwe inzichten en invalshoeken.
En soms vind ik zelfs iemand die op een bijzondere manier verbonden is met een deel van mijn eigen geschiedenis.

Terug naar Blogpraat!
Die eerste keer was buitengewoon heftig. Er kwamen tientallen berichten binnen, veel te snel om  te lezen laat staan te begrijpen en zeker te snel om actief deel te nemen.
Het onderwerp (waar haal jij je inspiratie voor je blog uit?) sprak me aan en heel langzaam begon ik soms even een lijn te ontdekking in de enorme hoeveelheid tweets.
En weer een kwartier later probeerde ik zelf een opmerking te maken. Begreep eerst niet hoe dat moest maar het lukte. Veel verder dan "het is wel even wennen" kwam ik geloof ik niet.
Inmiddels weet ik dat er een verslag van is gemaakt, dat Elja de grote initiator is, dat er een vaste groep bloggers meedoet en dat deze week de derde verjaardag van #blogpraat gevierd wordt.

Gisteravond deed ik voor de tweede keer mee, viel al direct met mijn neus in de taart, zoals JJVoerman tweette. Het voelde inderdaad als een feestje.
Tot mijn eigen verbazing kon ik het al beter volgen, zeker na de hartelijke opmerkingen die er werden gemaakt.

En nu schrijf ik een blog vanwege dit #Blogpraat 'jubileum'!
Ik hoop er deel van uit te mogen maken en dat fascineert me: een digitale wereld die gewoon uit mensen van vlees en bloed bestaat die samen communiceren, die je meestal niet ziet of persoonlijk ontmoet en waar je toch heel veel van weet - bijzonder!

50books vraag 5

Ben nog net op tijd voor Welk boek lees je op dit moment?, de 50books vraag van deze week.
En net als veel andere bloggers lees ik meestal een aantal boeken tegelijk. Onderweg (ik heb altijd een boek bij me), als ik zit te wachten, 'gewoon' naast de houtkachel of in bed.
Dat laatste is een vast ritueel.
Als kind las ik dan urenlang, met een handdoek voor de kier van mijn kamerdeur zodat mijn vader, die altijd een controlerondje deed, niet zag dat het licht nog brandde.
Het was heerlijk om veilig in bed allerlei spannende avonturen te beleven waar ik nauwelijks mee op kon houden zodat ik regelmatig op mijn boek in slaap viel.
Helaas kan ik me dat nu niet meer permitteren, te lang lezen leidt meestal tot niet meer kunnen slapen. Maar níet lezen zorgt ook voor een slapeloze nacht.
De oplossing is het lezen van een boek wat ik al ken. Het hoeft niet uit want ik weet hoe het afloopt en het is vaak een feest der herkenning! Ben nu weer bezig in deel één van de Bergman-kronieken (door Hjort Rosenfeldt), een geweldige Zweedse serie. In mei verschijnt deel drie en ik verheug me er nu al op.

Van een goede vriendin kreeg ik het boek 'Mijn dinsdagen met Morrie' door Mitch Albom.
Het heeft een tijdje gelegen omdat ik de rust miste er aan te beginnen maar nu was ik zo ver.
Het is in één woord schitterend.
De ondertitel 'Een oude man, een jonge man en de lessen van het leven' doet enerzijds het boek te kort omdat het een beetje prekerig klinkt. Anderzijds is het precies wat het is - wonderlijk.
Het gaat over doodgaan maar vooral over leven. Over medelijden en zelfmedelijden, over spijt, over vergiffenis, over de angst ouder te worden. Over afscheid.
En over afscheid dat geen afscheid is want "Weet je wat? Jij praat en ik luister als ik dood ben."

Verwondering

Het was een drukke week in ons winkeltje. Veel klanten, veel nieuwe producten en veel afstemming om te kijken hoe alles het beste in de etalage kan.
Afstemming kost tijd, vraagt energie en heeft ruimte nodig en een open blik.
Die open blik heb ik soms wel en soms niet.
Niet als ik hoor dat een van mijn oude klanten bewust naar mijn nieuwe collega stapt.
En ook niet als een oude klant bewust naar mij vraagt.
Lastig dat beide variaties een gevoel van 'hoe moet het nu' kunnen oproepen. Enerzijds een gevoel van verraad, volledig onterecht overigens en anderzijds een gevoel van erkenning, ook net zo onterecht.
En daar tussen is het balanceren over een dun, strak gespannen koord.

Om te veranderen, moet je in beweging komen las ik in een blog van Elja Daae.
Ze gebruikte een metafoor van Deepak Chopra die me erg aanspreekt: een beek met een steen in zijn loop. Door die steen kan het water niet stromen en staat het stil.
Die steen kan zichzelf niet verplaatsen.
Hij kan niet bewegen, hij kan alleen bewogen worden.
Het enige wat je hoeft te doen is het optillen van die steen zodat het water weer kan stromen.

Op dit moment voelt het of ik heel erg tegen die steen aan het duwen ben. Echt optillen lukt me nog niet, maar ik zie hier en daar wel hele kleine stroompjes water onder de steen vandaan sijpelen.
En die kleine stroompjes kronkelen en zoeken elkaar, versterken elkaar en gaan harder stromen.
Er is beweging!
Misschien kan ik de komende dagen die steen wel helemaal van zijn plaats krijgen en de beek ongehinderd zijn nieuwe loop laten gaan.

Wat is het bijzonder dat het bloggen net nu op mijn pad kwam.
Het is of het zo heeft moeten zijn: een nieuwe wereld bij het afsluiten van een oude wereld.
Iedere keer verwondert een dergelijke samenloop me weer. Is het toeval of komt het op mijn weg omdat er ruimte voor is gekomen?
Zo zal het dan ook wel met ons winkeltje gaan, de beek zal zijn loop wel vinden.

Loslaten

Ik had het me zo voorgenomen.
Nieuwe functie, nieuwe zeer gedreven collega, nieuwe kansen.
Maar wat vind ik het moeilijk.
Het is zo lang mijn 'eigen winkeltje' geweest waar ik met hart en ziel heb ingekocht en verkocht.
Waar ik in de loop van de jaren steeds beter leerde welke producten de winkel uitvlogen en voor welke dingen je wat meer moeite moest doen.
Waar ik door schade en schande leerde wat je écht in huis moest hebben en wat wel even wachten kon.
Waar ik leerde welke klanten oprecht geïnteresseerd waren en welke alleen even vluchtig binnen kwamen lopen om iets van de toonbank te grissen.
Waar ik leerde vertrouwen op mijn intuïtie maar ook op de intuïtie en de mening van anderen.
Het winkeltje waar ik met heel veel liefde en plezier iedere dag weer de deur open zette en nieuwe uitdagingen aan ging.
Natuurlijk, er waren dagen dat het niet leuk was. Dat er zoveel klanten waren dat ze niet allemaal even goed geholpen konden worden. Of dat gevraagde producten niet geleverd konden worden.
Of dat ik bleef zitten met dingen waar ik toch helemaal op had vertrouwd.

Na vele jaren groeide het winkeltje uit zijn jasje. Er kwamen steeds meer nieuwe producten en zowel de vragen als de klanten veranderden. Gelukkig werd hier op ingespeeld en kwam er een nieuwe collega zodat ik sinds januari nog maar een deel van het winkeltje hoefde te runnen.
Ik verheugde me er erg op: samen inkopen, samen de verantwoordelijkheid delen, samen kijken wie wat het beste kan, samen klanten werven, daar kon het alleen maar beter van worden.
En dat het beter wordt geloof ik nog steeds maar het is ook moeilijk!
Moeilijk om niet steeds te zeggen 'dat hebben we al eens geprobeerd' of 'dat werkt zo niet' of 'we hebben het altijd zo gedaan en daar is iedereen aan gewend'....
Soms is dat ook echt zo en wil ik voorkomen dat zij haar neus stoot. Of dat ze energie stopt in dingen die niet werken. Of waar geen budget voor lijkt te zijn.
En dat terwijl die frisse wind juist zo nodig is, die wind die van alles overhoop gooit en het stof uit de etalage blaast.

Het zal allemaal wel op z'n plaats vallen en natuurlijk wennen we  aan onze nieuwe winkel en aan elkaar. Toch zal ik moeten leren loslaten. En me realiseren dat het helemaal niet erg is om iets aan te pakken dat al eerder is geprobeerd!
Loslaten dat het voelt als falen van mij, al schrijvend voel ik dat het daar eigenlijk om gaat.
Dat gevoel van falen om zien te buigen tot het samen anders gaan doen, open en zonder oordeel.
Samen in dezelfde winkel met een groter en vernieuwd assortiment, daar gaan we voor!

Voorjaar?

Wat een prachtige dag! Witte weilanden, strakblauwe lucht, zon en overal gakkende ganzen die in scherpe V-formaties landen na hun vlucht.
Besloot dan ook mijn rondje langs de vaart te gaan fietsen.
Eenmaal buiten was het nog steeds erg mooi maar ook erg koud.
Het eerste stuk ging voor de wind. Trapte dus weer in de eeuwige valkuil te ver door te fietsen...
Dus dikke wind tegen het grootste stuk maar wat was het heerlijk.
En iedere keer ben ik weer ongelooflijk blij met mijn elektrische fiets die dit soort dingen mogelijk maakt. Wat is dat indertijd een prachtig en wijs cadeau geweest.

Nu thuis bij de kachel na een rondje door de tuin.
En wat is daar al veel te zien: sneeuwklokjes, de acanthussen komen op, de papavers ook al en de hortensia's hebben zelfs al kleine blaadjes. Met dat laatste ben ik niet blij, er kan nog zoveel kapot vriezen.
Ach, het helpt niet om me daar zorgen over te maken, het gaat zoals het gaat en ieder jaar is er toch weer een overdaad van bloemen! De natuur zorgt gelukkig voor zijn (haar?) eigen regels.
En de helleborus staat inmiddels al uitbundig te bloeien.

Wordt het weer leuk?

Na een vervelend traject van een half jaar besloot ik afgelopen zomer een deel van mijn functie terug te geven. Een baan waarvan ik altijd zei dat het de leukste baan van de hele wereld was! Een baan die ik voor een groot deel zelf had gecreëerd en die ik nu ook zelf  'om zeep' leek te helpen.
De redenen hiervoor bleken eigenlijk allemaal te herleiden naar het toverwoord "leeftijdsfase".
Plat gezegd 'niet meer kunnen wat je vroeger kon'.
Wat heb ik geworsteld om dat te erkennen, toe te geven en uiteindelijk hardop te zeggen.
Een oplossing was niet zo eenvoudig maar kwam uiteindelijk wel, al zaten er zeker ook negatieve kanten aan. Lang nagedacht, veel met goede vrienden gepraat, deskundig advies ingewonnen en uiteindelijk eind 2012 het besluit genomen de geboden 'kans' te accepteren en me een jaar te geven om te kijken of het weer leuk zou gaan worden.

Toen alles achter de rug was stapte ik in de auto en reed naar Zweden.
Zweden, mijn 'andere' land. Het land vol ruimte en rust, vol sprookjesachtige natuur. Het land wat voor mij helend is, waar het Zweedse wonder altijd weer  toeslaat.
De Kerstdagen in Zweden boden een ander ritme door de korte dagen (daglicht van 9.30 - 15.00 uur), met nieuwe mensen, onverwacht samen muziek maken en samen koken.
En de sprookjesachtig witte wereld maakte mijn hoofd leeg waardoor het werk  naar de achtergrond verdween.

Weer thuis was het ook fijn, lekker met de poesjes bij de houtkachel. Soms flitste er even een gedachte door mijn hoofd over de nieuwe functie: hoe zal het gaan? Hoe is de nieuwe collega? En het belangrijkste: zal het weer leuk worden?  Maar die vragen verdwenen snel weer naar de achtergrond. Er was van alles te doen en vol energie genoot ik van wat er voorbij kwam.

En nu heb ik al weer drie weken gewerkt. Het is anders en toch ook weer niet.
Het is zoeken naar balans: wat hoort wel en wat niet bij mijn nieuwe stuk?
Ik ben blij met de nieuwe collega die vol enthousiasme aan de gang is gegaan en ik herken in haar bevlogenheid mezelf toen ik net zo oud was als zij nu. Afstemmen is wennen, ook voor andere collega's. En ik moet nu echt leren 'nee' te zeggen....
Maar waarom voel ik me nu al weer moe? Waarom heb ik nu al weer het gevoel 's avonds geen energie meer te hebben en het weekend te moeten gebruiken om uit te rusten? Waarom is het niet zo als ik had gedacht?
Misschien heb ik het me te mooi voorgespiegeld.
Misschien trek ik nog teveel naar me toe.
Misschien gaat het over een maand wel beter.
Misschien moet alles  even wennen.
Misschien verlang ik gewoon naar de lente met dagen vol licht en een tuin vol bloemen.

Misschien wordt het weer leuk....

50books vraag 1

Welk boek heeft in je vroegste jeugd de meeste indruk op je gemaakt?

Toen ik vier jaar was mocht ik met mijn moeder mee naar de bibliotheek.
De grote centrale bibliotheek in Den Haag: een enorm gebouw van vijf verdiepingen met indrukwekkend  brede trappen en op de bovenste verdieping was de kinderafdeling.
Het staat nog op mijn netvlies gegrift, het aan de hand van mijn moeder binnenkomen in die onmetelijke ruimte vol boeken, ik dacht dat ik in de Hemel was! Mooier kon het niet meer worden.
Al gauw kwam de eerste teleurstelling, ik mocht zelf geen boek uit de kast pakken. Razend  was ik want dat kon ik best! Wat later begreep ik het systeem. Als je een boek pakte moest er een speciaal plankje tussen de boeken zodat je jouw boek weer op de zelfde plaats terug kon zetten.
In die tijd (medio vijftiger jaren) waren er nog niet zoveel kinderboeken. Wel kwamen Jip en Janneke – de eerste drukken van alle delen staan nog in mijn kast.

Het boek dat de meeste indruk op me heeft gemaakt in mijn kindertijd was “De Kinderkaravaan” van An Rutgers van der Loeff-Basenou.

Het ging over zeven kinderen die met hun ouders en heel veel andere gezinnen met huifkarren door Amerika trokken op zoek naar Oregon, waar iedereen een boerderij dacht te kunnen beginnen. Het was een hard bestaan en al snel overleden de ouders van de kinderen. De oudste zoon John besloot om samen met zijn broertjes en zusjes (inclusief een baby) verder te gaan.
Een dramatische reis door de indrukwekkende natuur van dat grote land vol wilde dieren, woeste rivieren en besneeuwde bergen. Het liep goed af, ze haalden het en 'leefden nog lang en gelukkig'.

Ik las het boek tijdens een logeerpartij. Mijn wat oudere nichtjes hadden het aan me gegeven en ik had nergens anders meer belangstelling voor. Op het moment dat de moeder overleed zag mijn tante wat ik aan het lezen was. Ze maakte er korte metten mee, ik was daar immers nog veel te jong voor! Het hoofdstuk uitlezen mocht nog maar daarna moest ik het inleveren. Een drama want ik moest en zou weten hoe het af ging lopen.

Eenmaal thuis vond mijn moeder dat gelukkig ook en zijn we samen naar de bibliotheek gegaan om het te lenen. Ze moest mee want het stond in de afdeling '12-14 jaar' en ik was pas tien, daar werd streng de hand aan gehouden. En bij mijn elfde verjaardag kreeg ik het zelf en heb ik het nog vaak gelezen! Met dank aan mijn moeder die een ruime kijk had op de "dingen van belang".

50booksvraag 4

Van welke auteur lees je alles, maar dan ook alles wat uitgebracht wordt?

Best een moeilijke vraag, er zijn er zoveel.

Vroeger waren dat alle boeken van Astrid Lindgren. Eerst las mijn moeder ze voor en later las ik ze ademloos vele malen zelf. Vooral de kinderen uit Bolderburen, het piepkleine Zweedse dorpje, die van alles meemaakte waar ik als kind uit de grote stad maar weinig van begreep maar waar ik wel zeer door werd gegrepen. Een uur door de sneeuw naar school lopen, bosaardbeitjes aan een strootje rijgen, peperkoeken bakken met Kerst, voddenkleden weven - alles was onbegrijpelijk en spannend.

En nu kom ik zo vaak ik maar kan in Zweden en pluk daar zelf de wilde bosaardbeitjes, zie overal de kleine dorpjes van drie of vier boerderijen en heb de boeken over de kinderen van Bolderburen nu in het Zweeds in mijn boekenkast staan.

Van welke auteur lees ik nu echt alles?

Van vele (vaak Zweedse) detectiveschrijvers staan de volledige series bij mij op de planken. 

Dat zijn de tussendoortjes en ik geniet ervan.

Een schrijver die er voor mij echt uitspringt is Voskuil. Zijn serie 'Het Bureau' was al na deel 2 een hype. De delen kwamen onder embargo in de boekwinkels en de lezers stonden te trappelen voor de dichte winkeldeur tot ze er in mochten om het volgende deel te mogen zien.

Ik vond het allemaal wat overdreven. 

Toen de hype een beetje over was (er waren toen vier van de zeven delen verschenen ) waagde ik me toch aan het eerste deel. Het viel mee noch tegen. Enerzijds boeide het me wel, anderzijds legde ik het makkelijk weg om het pas weken later weer op te pakken.

En toen kwam die lange vakantie in de vorm van een sabbatical van vijf maanden.

Vijf maanden zon, rust en tijd waarin ik besloot deel 1 eindelijk eens uit te lezen. 

Of het nu kwam door de rust, door het onafgebroken door te kunnen lezen, door de zon - ik weet het niet maar ik kon niets anders meer dan achter elkaar doorlezen! Toen het eerste deel uit was ben ik direct deel 2 gaan kopen en bij deel 3 kocht ik vast alle delen die er inmiddels waren. Het wachten op deel 6 en 7 was afschuwelijk, pas toen begreep ik wat de fans hadden moeten doorstaan....

Inmiddels heb ik de cyclus drie keer gelezen net als de andere boeken van Voskuil.

Waarom het me zo boeit weet ik niet. Is het het prachtige tijdsbeeld dat hij weet te schetsen? Zijn het de karakterbeschrijvingen die zo treffend zijn? Of is het het oeverloze gezeur dat een beetje lijkt op een kletsje bij de koffie met de buurvrouw? 

Geen idee!

Over de drempel

Mijn eerste blog, het voelt echt als een ontdekkingsreis.
Was het al lang van plan maar zag er steeds van af: te ingewikkeld, welke aanbieder moet ik kiezen, kost het niet te veel tijd, er zal wel niemand geïnteresseerd zijn, etc.

Maar een week geleden vond ik via een retweed vraag drie van @petepel #50books: "Wat is je lievelingsplek om te lezen?" en dat sprak me aan. Ben zijn blog gaan lezen en vond al snel andere blogs (waaronder @jjvoerman) waar deze vraag beantwoord werd.
Via mijn Facebookaccount kon ik de vraag beantwoorden maar Facebook is een summier en vluchtig  medium dus eigenlijk had ik er geen voldoening van.
Vandaag kwam vraag 4 van de #50books serie én las ik weer een aantal blogs waardoor ik steeds enthousiaster werd. En de doorslag gaven alle steunende woorden van mede-twitteraars, dank allemaal!

En nu is het dus zo ver. Alle twijfels zijn er nog steeds (hoe werkt het, tijd, etc.) maar ik ga het nu echt proberen. De #50books vragen vragen om antwoorden!
Geen idee wie ze zal gaan lezen...
Ik ga mijn ontdekkingsreis beginnen en ik ben ontzettend benieuwd wat deze reis gaat brengen.