vrijdag 31 mei 2013

En nog zo'n dag.

Ook vandaag was het stralend weer.
Zonnige rotsen, blauwe zee, lekker windje en onafgebroken zon.
Ik zat op een ander strandje, met mijn voeten bijna in het water. En dat water was absoluut niet koud meer. Dus er in!
En dat blijft iedere keer weer heel bijzonder. Zwemmen in die blauwe zee die je helemaal voor jou alleen hebt. Geen mens te zien, geen geluid te horen afgezien van de ganzen die een vaste plek bij dit strandje lijken te hebben. En een prachtige roek die schelpjes open maakt, in het zeewier graaft en vandaag zelfs ging pootje baden.

Ik weet eigenlijk niet waar ik het meeste van geniet.
Van de zon waarin ik me koester en waardoor ik eindelijk het kille gevoel van de laatste maanden begin kwijt te raken?
Van de wind die zorgt dat het niet te warm is om in de zon te zitten?
Van de zee die altijd anders is en waarin ik zo heerlijk heb gezwommen?
Van alle bloeiende bloemen en bomen?
Van de rust en stilte waardoor ik eindelijk weer ruimte in mijn hoofd lijk te krijgen?
Van het niets hoeven en weg kunnen dromen met én zonder een mooi boek?

Het zal waarschijnlijk wel een optelsom zijn van al deze dingen en gelukkig hoef ik niet te kiezen. Wat een voorrecht om weer op verhaal te mogen komen in dit prachtige land.
Nog twee dagen. Ik begin al voorzichtig een klein beetje afscheid te nemen en soms even aan thuis te denken. Het voelt ook goed om weer naar huis te gaan, zeker nu het zoveel beter gaat en ik weer energie heb.
En thuis begint het grote aftellen, het aftellen naar een ander leven.
Een leven vol vrijheid, ik begin aan het idee te wennen!




woensdag 29 mei 2013

Vraag 20: Welke boeken lees je stiekem omdat je je er eigenlijk voor schaamt?

Tjonge, moeilijke vraag!
Vroeger schaamde ik me voor allerlei boeken: de Witte Raven met Leni Saris als ongekroonde koningin, alle boeken van Sanne van Havelte, Pitty op kostschool etc.
Van hetzelfde genre lees ik nu Nora Robberts, Hannah Kristin en Jody Picault maar schamen doe ik me daar niet meer voor.

Waar ik me soms wel voor schaam is als ik een boek juist niet heb gelezen.
Heel lang heb ik dat gehad met 'De ontdekking van de hemel' van Harry Mulisch. Iedereen had het er over en ik verzon steeds maar smoezen waarom ik het nog niet gelezen had. En dat is tot op de dag van vandaag zo gebleven.
Hetzelfde gebeurde bij 'Het spel van de engel' en 'Nachttrein naar Lissabon'. Boeken die iedereen had gelezen, waar iedereen over praatte en die iedereen geweldig vond. Die ik in mijn boekenkast heb staan en ze daar maar niet uithaal. Waarom niet?
Ik weet het niet. Gek genoeg wil ik die boeken wel hebben en ben ik steeds van plan eraan te beginnen. Heb er hier in Zweden weer twee bij me die tot nu toe toch weer in de boekenkist blijven liggen.
Koop ik ze om te laten zien dat ik heus wel weet dat dit goede boeken zijn? Koop ik ze om te laten zien dat ik er echt wel bij hoor? Of koop ik ze omdat ik ze graag wil lezen?

Iets houdt me tegen en ik heb geen idee wat dat is.
En waarom weet ik niet, maar daar schaam ik me soms dus een beetje voor!

dinsdag 28 mei 2013

Zo'n dag dus.

Gisteren was het zo'n dag.
Zo'n dag die je nog heel lang bij blijft.
Zo'n dag waarop niets bijzonders gebeurt en die toch heel bijzonder is.

Ik ben weer op Tjörn, het Zweedse eiland aan de Westkust. Een eiland vol rotsen die soms grijs en soms roze zijn, met allemaal kleine schitterdingetjes van het mica dat er in zit. Tussen de rotsen groeien en bloeien allerlei dappere plantjes en overal zie je de zee.

De lucht was strakblauw, de zon schitterde op de blauwe zee, er was een beetje wind waardoor het niet te warm was en ik zat daar en keek er naar.
Keek ernaar, luisterde, hoorde, rook en voelde de dag.
Voelde de rust langzaam bezit nemen van mijn lijf en mijn hoofd, rook de zee, hoorde de koekoek in de verte, de eidereenden die met hun jonkies langs zwommen en zag de voortdurend veranderende eindeloze zee.

 'Het leek of er geen einde aan kon komen', zo voelde het en zo was het.
Wat een voorrecht om eindeloos te kunnen blijven zitten zonder iemand te zien.
Te horen hoe de wind langzaam draaide en de golfjes anders begonnen te klotsen.
Te zien hoe de intense gloed van de zon veranderde in een zachte streling.
Zo'n dag waarop niets bijzonders gebeurt en die toch heel bijzonder is.
Zo'n dag dus.


vrijdag 24 mei 2013

#50books vraag 19 Wie is er lid van een (online) leesclub?

Nee, ik ben geen clubjes mens.
Ook al die andere dingen die zich met een vaste regelmaat voordoen haat ik.
Yogales: na twee keer dacht ik al 'ik kan thuis ook ontspannen'.
School: iedere dag weer een gevecht met mezelf om er toch weer heen te gaan.
De kattenbak schoonmaken: iedere week vaste prik, zó vervelend.
De kliko buiten zetten: kan ik vaak rekken tot een keer in de maand, blijft vervelend.
En zo is er een lange lijst want oh wat zijn er veel vaste dingen in het leven die iedere keer weer moeten.

Waarom vind ik juist die vaste dingen zo vervelend? Of vindt iedereen dat?
Ligt het dan misschien aan de inhoud? Naar mijn koor ging ik ruim tien jaar iedere donderdagavond met ontzettend veel plezier zonder ooit te verzuimen en ik vind het nog steeds jammer dat dat niet meer kan.
Ach nee, zo'n leesclub met een boek dat voor een bepaalde tijd gelezen moet worden - het lijkt me een enorme opgave.

Maar..... vind ik dat ook nog als ik straks niet meer werk?
Als ik niets meer hoef behalve die kattenbak en die kliko?
Als ik eindelijk baas ben over mijn eigen tijd?
Lezen is natuurlijk heerlijk en met geïnteresseerde mensen over boeken praten vast ook. Misschien zou ik daar eens over kunnen gaan denken.
Een online club lijkt me nog steeds geen optie, ik ben al meer dan genoeg online.
Maar een life club met leuke mensen zou misschien wel wat kunnen worden.
In mijn nieuwe leven, dat leven waar ik eindelijk de baas mag zijn over mijn eigen tijd.


PS Zou er al zo'n clubje bestaan in de regio van Gorredijk?

maandag 20 mei 2013

Het Zweedse wonder

En weer heeft het toegeslagen!
Zo onrustig als ik de hele vorige week was, zo goed gaat het nu.
Na die prachtige zomerse dagen vol zon, buiten zijn, stilte en vooral die exploderende Zweedse natuur. Alles bloeit!
Gisteren reed ik van het eiland Tjörn (aan de Westkust) naar Tolvsbo (midden Zweden), een tocht van ongeveer 500 km. Ik neem niet de kortste maar wel de mooiste weg en ik heb de hele rit onafgebroken genoten. Het auto rijden is hier natuurlijk niet te vergelijken met het rijden over onze overvolle wegen. Er is hier eindeloos veel ruimte waardoor het rijden eigenlijk vanzelf gaat. Het grootste gevaar is een onverwachte eland op de weg maar dat heb ik gelukkig nog niet meegemaakt. En iedere flitspaal wordt ruim van te voren aangegeven met een waarschuwingsbord waarop de verplichte snelheid staat.

Hier op Tolvsbo is de omgeving volstrekt anders dan op het eiland Tjörn waar je bijna overal de zee ziet, omgeven door ruige rotsen waar hier en daar wat groeit.
Hier is alles groen. Groen van de miljoenen berkenbomen met hun nieuwe zachtgroene blaadjes, groen van de naaldbomen, groen van alle opkomende frambozenstruiken, groen van de nieuwe lupine-planten in de bermen, groen van de vele varens. En daar tussen door de bloeiende appel- en krentenbomen, de witte bosanemoontjes, de dotterbloemen en zelfs al lelietjes-van-dalen.

Wat is het goed om in zo'n prachtige omgeving mezelf weer een beetje terug te vinden. Het met-de-dag-leven begint zijn vruchten af te werpen.
Natuurlijk schiet er soms nog van alles door mijn hoofd maar ik heb er niet zo'n last meer van.
Natuurlijk denk ik regelmatig na over de consequenties van de genomen besluiten.
En natuurlijk blijft dat spannend.
Maar naast dat gevoel van spanning begint ook heel voorzichtig een ander gevoel te groeien: een gevoel van vrijheid. Een gevoel dat ik over niet al te lange tijd zelf kan bepalen wat ik doe, en met wie en wanneer. Dat is een bijzonder gevoel waar ik nog erg aan moet wennen.
En waar kan ik dat beter dan hier? Met zo'n uitzicht?



donderdag 16 mei 2013

Afkicken!

Het valt niet mee me over te geven aan het grote niets-doen.
Meestal heb ik daar absoluut geen moeite mee, zodra ik in Zweden ben valt altijd alles van me af.
Maar nu is het anders. Mijn lijf en mijn hoofd zijn een en al onrust en me concentreren op een boek is nauwelijks aan de orde. Zelfs 's nachts gaat het door, ik word 'denkend' wakker met het gevoel de hele nacht hard gewerkt te hebben.
En dat terwijl alles mee zit: na twee dagen is het prachtig weer geworden, ik geniet van de doodstille strandjes en ik hoef helemaal niets.
Het zullen de afgelopen maanden wel zijn.
Maanden waarin veel is gebeurd en waarin ik voor mij ingrijpende besluiten heb genomen. Besluiten die gaan leiden tot een ander leven en daar moet ik aan wennen.

Dat geeft dus onrust, in alles.
Thuis zijn er altijd veel dingen te doen waardoor die onrust niet zo opvalt en ik er onderuit kan.
Hier is dat niet zo en slaat die onrust genadeloos toe.
Het voelt als afkicken en dat zal het ook wel zijn.
En waar kan dat beter dan hier? In dit prachtige land waar ik ondanks mijn onrust toch weer buitensporig geniet van de natuur die per dag verandert.
Van de nog kale bomen die een waas van groen krijgen, van de miljoenen witte bosanemoontjes, van de berken met hun zacht groene blaadjes en van de rust die alles uitstraalt.

Die rust zal uiteindelijk bij mij ook wel komen.
Het Zweedse wonder zal zijn werk weer doen.

dinsdag 14 mei 2013

Leven met de dag

Tjörn, het eiland aan de Westkust waar ik zoveel van hou.
Heerlijk om er weer te mogen zijn.
Heerlijk om thuis te komen want zo voelt het, of ik niet weggeweest ben.
Heerlijk ook om me hier welkom te mogen voelen.

En nu begint het grote uitrusten.
Het weer werkt daar aan mee: gisteren stortbuien en een koude wind zodat ik geen enkele behoefte had wat te gaan ondernemen. Lekker met een boek op de bank in het tempo van 'een hoofdstuk - een uurtje slapen'.
Ik tref het altijd ongelooflijk met het weer, heb altijd zon en kan altijd op een van mijn strandjes zitten. Realiseer me ook dat dat ooit mis moet gaan en heb dus van alles bij me om het ook bij slecht weer goed te hebben.

En nu lijkt deze periode te zijn aangebroken. De weerberichten zijn zeer matig, lage temperaturen, een koude wind en soms een bui. Jammer, want ik verlang erg naar mijn strandjes.
Aan de andere kant maakt het ook dat ik per dag en zelfs per deel van de dag moet leven. Geen plannen maken maar kijken wat zich voordoet en genieten van de mogelijkheden die er altijd weer zijn. Best moeilijk want ik ben een regelaar.
Desondanks weet ik dat ik het moet leren, dat leven met de dag, leven zonder agenda, leven met wat zich voordoet en daar blij mee zijn.
En waar kan ik dat beter leren dan hier, in mijn andere land?


donderdag 9 mei 2013

Vrij!

Mijn eerste vakantiedag, al voelt het nog als een gewone vrije dag.
De eerste dag van ruim een maand vakantie.
En net als altijd moet dat wennen.
Wennen dat ik even niets meer hoef.
Wennen dat ik uit kan slapen.
Wennen aan een lijf dat beetje voor beetje de stress loslaat.
Wennen aan het idee dat ik nog maar een half jaar hoef te werken.
Wennen aan het uitzicht op een heel ander leven.

En wat is het heerlijk om over twee dagen in de auto te stappen en naar 'mijn andere land' te mogen rijden. Het land waar nu voorzichtig het voorjaar begint.
Dat helemaal bedekt is met witte bosanemoontjes die worden beschenen door de zon omdat de bomen nog bijna kaal zijn. Bomen die voorzichtig beginnen uit te lopen. Miljoenen berkenbomen met die prachtige nieuwe lichtgroene blaadjes.
Mijn andere land waar ik zo intens geniet van de vele strandjes waar ik weer aan lezen toe kom.
Waar het stil is op het zachte gekabbel van de golven op de rotsen na.
Waar soms een Zweed even een onverwachte duik in het nog ijskoude water komt nemen.
Waar iedereen de tijd lijkt te hebben, zelfs in die lange rij voor de kassa.

Na de moeilijke maanden waarin ik een aantal lastige besluiten heb genomen hoop ik dat het Zweedse wonder weer toe zal slaan.
Dat ik weer ruimte krijg in mijn hoofd en mijn lijf.
Dat ik eindelijk weer kan wegzakken in een boek.
Dat ik weer kan genieten van alles wat zich voordoet.
Dat ik dat samen met mijn Zweedse vrienden mag doen.
Dat ik het verleden leer los te laten.
Dat ik er mag zijn.
En dat ik de woorden uit het liedje dat ik tijdens mijn allereerste reis naar Zweden toevallig op een cd had staan en dat niet meer uit mijn hoofd wilde, weer kan toepassen:
....and the cares of tomorrow 
    must wait
    till this day is done.