Zwemmen goed voor je lijf??

Vandaag had ik vrij. Een prachtige zonnige dag dus volop plannen om naar buiten te gaan. Maar eerst van negen tot tien in het warme zwembad onder leiding van mijn fysiotherapeut. Lekker bewegen in het water en gericht oefenen, wat veel makkelijker en vooral met minder pijn gaat dan op het droge. Ik geniet ervan en voel me 'als een vis in het water'. Dus om negen uur bij het bad. Zou van het trapje af het water ingaan maar helaas, dat ging mis. Terwijl mijn rechter been nog keurig op de bovenste tree stond en ik met mijn linkerbeen een treetje lager wilde stappen miste ik dat treetje en gleed naar beneden naar de bodem. Op zich niet erg, ware het niet dat mijn rechter been nog steeds op dat bovenste treetje stond!

Het deed ontzettend pijn maar na even bijgekomen te zijn ging het wel weer. Ik kon het been goed belasten en had na een kwartiertje nauwelijks meer last. Flink geoefend, nog een kwartiertje 'vrij' gezwommen en eruit. Maar dat viel tegen! Zonder de hulp van het water deed het dus wél pijn.
En eenmaal thuis begon de pijn in mijn knie steeds erger te worden. Vreemd genoeg kon ik wel belasten maar deed het vreselijk pijn in rust en tijdens het zitten. Dus toch de fysiotherapeut maar gebeld waar ik vanmiddag gelukkig terecht kon. Een pijnlijke behandeling die wel verlichting geeft, adviezen hoe te bewegen en vooral hoe niet en een paar dagen niet fietsen.

Dat werd dus een andere invulling van mijn vrije dag dan die ik in gedachten had!
Dus nu maar een blog binnen aan de tafel op 'een goede stoel met armleuningen', ook een advies. En dus helemaal niet naar buiten op deze prachtige dag.
Zwemmen goed voor je lijf? Ik begin er behoorlijk aan te twijfelen....

Nog één keer de treurwilg!

Wat een weekend, stralend weer en een en al zon. Vandaag wel veel wind die uit het Noordoosten kwam maar die ik in het stuk tuin achter mijn tuinhuis nauwelijks voel en alleen hoor. Dus naar buiten. Het was zelfs zo warm dat de korte broek weer uit de kast moest! Er stond nog een klusje op mijn lijst, nl. het in stukken zagen van het hout van de omgewaaide treurwilg. Ik had een aantal stammen gekregen van de gemeentemensen maar die moesten nog in hapklare kachelbrokken.

Dus de net geslepen kettingzaag gepakt en bekeken hoe ik dit het beste aan kon pakken op een veilige en verantwoorde wijze. Gelukkig bleek een van de stammen uit een enorme bult te bestaan waar twee takken uitkwamen waardoor hij prachtige als zaagbok kon dienen.
En weer voelde ik me ontzettend blij. Blij dat ik dit klusje zo maar aanpakte, het niet uitstelde met een onbepaalde tijd! Dat zou me een half jaar geleden nooit gelukt zijn, toen bestond mijn weekend uit uitrusten, beetje hangen, wat achter de laptop en voor de tv.
Wat een verschil om alles weer aan te gaan en het nog leuk te vinden ook!

En er was nog een verschil met 'vroeger'. Vroeger zou ik als een gek aan de gang zijn gegaan om daarmee volledig over mijn grenzen te gaan. Ik was altijd bang dat als ik het niet direct afmaakte het nooit meer af zou komen. En niet geheel ten onrechte.

Nu heb ik me met een grote tuinstoel en een boek in de zon geïnstalleerd om als ik een tijdje gezeten had weer een flinke stam te lijf te gaan met de kettingzaag. En dat beviel me uitstekend! Ben de hele middag heerlijk bezig geweest, heb geen extra pijn of vermoeidheid gevoeld, heb boek is uit, de stammetjes zijn weg en er is weer een half houthok gevuld!

Het blijft bijzonder om me dit steeds weer te realiseren.
Iedere keer zijn er weer andere ervaringen of contacten waarbij ik voel dat er zoveel is veranderd.
Het gevoel om energie te hebben voor eigenlijk alles wat zich voordoet is bijna niet te begrijpen, het is zo lang anders geweest.
Nog een ontdekking: dat Nieuwe Leven is al begonnen!

Weekend!

Weer een week gewerkt. Mijn werkweek bestaat uit vier dagen, dus gisteravond begon mijn weekend. Het was een prima week. Ik had het druk, heb hard gewerkt, er deden zich leuke en onverwachte situaties voor en het voelde weer als vanouds. De week vloog om en iedere avond kwam ik met een voldaan gevoel thuis zonder me afgebrand en moe te voelen. En toen gisteravond mijn weekend begon had ik nog steeds energie over. Heerlijk om zo mijn laatste maanden te mogen werken en dit deel van mijn leven met een goed gevoel af te kunnen sluiten. Want dat speelt wel voortdurend door mijn hoofd. Het maakt dat ik enerzijds alles intensief beleef en geniet van de dingen die zich voordoen en anderzijds voelt het of er een soort filter is die zorgt voor een zekere afstand. Het is een wonderlijk maar heel plezierig gevoel en ik hoop dat het zo blijft.

Vandaag werd ik wakker van de zon aan een strakblauwe lucht. Het was nog koud buiten dus koffie gedronken naast een loeiend houtkacheltje en toen op de fiets.
Realiseerde me onderweg dat ook het fietsen anders voelde. Als ik "vroeger" ging fietsen zat er altijd een soort gejaagdheid in mijn lijf waardoor ik altijd hard fietste, altijd een gevoel van haast te hebben. Er moest altijd zo veel in zo'n weekend en of ik daar nu wel of niet toe kwam dat maakte eigenlijk nauwelijks uit, die druk was er altijd.
Nu lag mijn tempo opeens veel lager en genoot ik met al mijn zintuigen van de zon, de wind, de geur van het net gemaaide gras in de weilanden waar de boeren hard aan het werk waren, de vele vogelgeluiden, de verkleurende bomen, het riet dat een gouden gloed begon te krijgen, de vlindertjes die overal dansten. Alles voelde intenser, er was geen spanning of stress meer in mijn lijf.
Wat mooi om dat te mogen voelen, om me daar bewust van te worden.

Op mijn bankje aan de vaart was het heerlijk. Aan de overkant in het natuurgebied waren duizenden ganzen aan het gakkeren. Overal stegen grote groepen op, formeerden een scherpe V om een stuk verder weer neer te strijken. En altijd moet ik weer kijken of ik Akka zie, met Niels op haar rug...
Het was warm in de zon en de wind trok aan. En wat is het dan toch heerlijk om rustig te kunnen blijven trappen met een tandje extra ondersteuning. De fiets van Paula, ik ben er iedere keer weer blij mee.
En nu ben ik weer thuis met allerlei plannen voor de komende dagen. Het blijft mooi weer dus veel buitenklusjes, ik verheug me er op!

Zweedse les

De vakantie is om, het werk is weer begonnen en het leven gaat weer gewoon z'n gangetje. De herfst slaat onverbiddelijk toe, het is 's morgens nog schemerig als ik opsta en 's avonds is het donker voor je het weet. Niks meer buiten zitten! Geloof dat ik dat nog het moeilijkste vind van het weer aan het werk zijn, dat binnen zitten de hele dag.
Anderzijds heeft het ook weer iets gezelligs, thuiskomen, kacheltje en kaarsjes aan en lekker onderuit met een boek of voor de buis. Heb 's avonds nog steeds energie en gek genoeg mág ik dan van mezelf onderuit voor de buis. Terwijl ik het mezelf in mindere tijden vaak kwalijk nam als ik nergens toe kwam.

Geen vakantie meer betekent ook weer Zweedse les. Dat doe ik via Skype, een geweldige manier want geen reistijd én privéles! Jorieke is mijn docent en na wat aanloopperikelen mijnerzijds zijn we nu helemaal aan elkaar gewend. Ik heb besloten dat ik voorlopig geen Zweeds hoef te leren spreken maar het goed wil leren verstaan. Merk dat als ik mezelf opleg ook Zweeds te spreken, ik bij voorbaat al dichtsla en absoluut niets meer hoor of begrijp. Terwijl het verstaan zelf heel langzaam beter wordt. Als ik in Zweden op een terrasje zit en naast me mensen waar ik niets mee hoef hoor praten kan ik over het algemeen de essentie begrijpen. Al ligt het er natuurlijk wel aan of het erg vlug of binnensmonds gaat, dan mis ik te veel.

Vanavond heb ik de les van morgen voorbereid. Het boek dat we gebruiken is een Zweeds lesboek met allerlei teksten, liedjes, opdrachten en heel veel informatie over allerlei onderwerpen in en over Zweden. En wat was het leuk om vanavond te merken dat het lezen en verstaan toch wel weer een stuk makkelijker ging dan voor de vakantie!
Ik heb vaak gewanhoopt, maar zou het dan toch ooit gaan lukken?

#50books vraag 37: Leggen jullie ook wel eens boeken (en welke dan?) opzij voor het juiste moment?

Eigenlijk leg ik al zolang als ik kan lezen boeken opzij.
Soms inderdaad voor het juiste moment.
Soms omdat ik het boek heel graag wil hebben, het wil kunnen zien, het wil kunnen ruiken en er doorheen wil kunnen bladeren maar nog geen tijd heb om het te lezen.
En vaak omdat ik altijd boeken op voorraad wil hebben!
Dat is mijn bezit, mijn kapitaal: een rij nieuwe, verse en nog ongelezen boeken.
Boeken die klaar staan om in de boekenkrat naar Zweden te worden gestopt.
Boeken die klaar staan om op welk moment dan ook gelezen te kunnen worden.
Er is immers niets heerlijkers dan voor die lange rij in de boekenkast te staan en dan dát boek te kunnen kiezen waar ik op dát moment behoefte aan heb.

Toen ik klein was had ik weinig eigen boeken maar de grote bibliotheek leek onuitputtelijk. Soms ging ik er iedere dag heen, om altijd boeken op voorraad te hebben. En in de schoolvakanties ruilde ik mijn gelezen boeken direct 's ochtends vroeg als hij openging om net voor sluitingstijd weer nieuwe te halen. Je zal maar zonder zitten!Nu speelt dat niet meer zo, ik ben zelfs geen lid meer. Maar het is een van de eerste dingen die ik ga doen in mijn Nieuwe Leven, me weer inschrijven.

Boeken die staan te wachten zijn o.a. 'De Correcties' van Jonathan Franzen, 'Tonio' van Af.T.H. van der Heijden, de serie van Unni Lundell (voor in Zweden), bijna alle Wallanders (ook voor in Zweden), en tot mijn grote schande ook de boeken van Khaled Hossein  en van Carlos Luis Zafon. Want het is dus ook een valkuil, dat bezit. Iedereen heeft het over een geweldig boek, ik koop het, zet het op mijn plank, hoor iedereen er over maar kom er niet aan toe en opeens is het drie jaar later. Ach, het geeft niet. Als boeken goed zijn dan blijven ze dat. 
En wat een mooi vooruitzicht dat ik straks onbeperkt tijd ga krijgen om dat kapitaal te mogen aanboren! Ik kan niet wachten....

Weer aan het werk

Gisteravond bedacht ik me dat het de allerlaatste vakantiedag van mijn leven was. Je hebt nu eenmaal vakantie omdat je werkt, het een kan niet zonder het ander. Zonder te werken kun je wel 'met vakantie ergens heen gaan' maar het is geen echte vakantie meer in de ware zin van het woord. Wonderlijk. En zo zullen zich nu steeds dingen voordoen die ik voor het laatst doe, meemaak of beleef.

Maar vandaag was het weer 'gewoon', een gewone werkdag.
Natuurlijk niet helemaal want ik heb het niet meer druk en dat is even wennen. Ik heb met veel collega's even bijgepraat en de meeste mails gelezen. En ondanks dat ik gisteren nog geen idee had hoe het zou zijn om weer te werken - zodra ik de deur van mijn kamer open deed was het bijna of ik niet weggeweest was. Bijna maar niet helemaal. Ik voel dat het door de afstand die ik de afgelopen periode heb kunnen nemen anders is. En ik realiseer me wat een goede keus het is geweest deze lange vakantie toch te nemen. Om zo ruimte te creëren voor het afscheid nemen van mijn oude en het omarmen van mijn nieuwe leven. Om door die ruimte anders te kunnen kijken en dingen anders te kunnen ervaren en dat voelt goed. Niet afstandelijk of minder gemotiveerd. Wel meelevend en betrokken.
Maar toch anders, het afscheid nemen is al heel voorzichtig begonnen.

Het was fijn om terug te zijn en mijn collega's te zien en te spreken.
Het was ook fijn om te voelen dat mijn manager en ik het op dezelfde manier beleven en op een positieve manier kijken hoe die laatste drie maanden het beste ingevuld kunnen worden. Wat een mooie manier om langzaam toe te mogen groeien naar dat Nieuwe Leven.
En wat mooi dat ik deze mogelijkheid krijg om zo afscheid te mogen en te kunnen nemen.

Laatste vakantiedag en o o Den Haag.

Vandaag is het de laatste dag van mijn laatste echte vakantie. Terugkijken heb ik al gedaan dus dat hoeft niet meer. Vooruitkijken natuurlijk wel. 
Maar eerst de dag van vandaag.

De dag dat ik opeens bedacht dat het Prinsjesdag was! Voor iemand die geboren en getogen is in Den Haag, "mooie stad agter de duine", blijft dat altijd een bijzondere dag. En als je dan ook nog bent geboren in het Noordeinde op vijf huizen van het Paleis vandaan geldt dat in het bijzonder. Ik woonde daar tot mijn zesde en realiseer me nu dat WO II pas net voorbij was. De tijd was zo anders, iedereen, maar dan ook werkelijk iedereen was op straat, de scholen waren dicht en de meeste mensen kregen tussen twaalf en twee vrij van hun werk om naar de rijtoer te kijken. Er waren ook ontzettend veel verschillende legeronderdelen die voor de koets uit marcheerden, het duurde wel een half uur voor die allemaal voorbij waren. Wij hingen dan op de tweede verdieping uit het raam en zagen vol ontzag 'de troepen' zoals mijn moeder ze noemde, langs marcheren op weg naar het Lange Voorhout. En daarna renden we de straat op en deden we wedstrijdjes wie 'het vaakst' de Gouden Koets zag, steeds weer een straat verder. De Gouden Koets vertrok van het Paleis Voorhout waar na afloop ook de balkon scene was. Op het 'Gouden Balkon' zoals dat vroeger werd genoemd. Paleis Noordeinde stond leeg, er was geen hek voor en wij speelde in de zijvleugels. Je kon er lekker hard gillen want dat galmde zo mooi. En rolschaatsen op de marmeren vloer en een gat in je knie vallen.
Nu vind ik het leuk om via de tv naar het Noordeinde te kijken en naar de route die deels hetzelfde is. Zo vertrouwd of ik er gisteren nog woonde.

Deze laatste vakantiedag waarop opeens door mijn hoofd schiet dat ik voortaan altijd weer 'life' naar deze ceremonie zal kunnen kijken. Iets dat ik me de komende drie maanden wel vaker zal realiseren.

Mijn laatste vakantiedag waarop de vrachtauto van de Kringloop voorreed om al die spullen mee te nemen die weg konden na de Grote Opruiming. Veel spullen uit mijn tuinhuis dat ik weer actief ga gebruiken. Waar mijn nieuwe keyboard komt te staan waar ik op wil leren spelen. En de naaimachine die ik nu eindelijk eens zal aanschaffen omdat ik daar nu tijd voor krijg. Waar het nog steeds niet is gelukt een internetverbinding te krijgen en waar mijn Zweedse vrienden net hebben gelogeerd.

Deze laatste vakantiedag die vooraf gaat aan de laatste drie maanden bij Revalidatie Friesland. Ik verheug me op die laatste maanden en wil er van genieten.
En dat gaat lukken!

#50books vraag 36: Wat is jouw favoriet sportboek?

Mijn favoriete sportboek? Daar moest ik heel erg over nadenken.
Eigenlijk lees ik nooit sportboeken en ik kan ook niet bedenken waarom ik dat zou moeten doen. Sport is iets om zelf te doen of om naar te kijken. Dat laatste doe ik zo nu en dan. Zo vind ik de Grand Slam tenniswedstrijden leuk, ben ik een redelijke fan van de Tour en natuurlijk kijk ik naar de grote schaatstoernooien. Daar komen dan de Olympische zomer- en winterspelen nog bij evenals de sporadisch uitgezonden Paralympics. Als ik het zo opschrijf lijkt het trouwens best nog veel.

Maar lezen over sport daar heb ik niets mee.
Het enige boek dat ik me kan herinneren was een boek dat zeker over sport ging. Ik las het echter vanwege de geschiedenis van de hoofdpersoon. Een fanatieke sporter die meedeed aan de 'Ironman' en daar hoog in het klassement eindigde. Helaas maakte een ongeval een einde aan zijn grote sportieve prestaties.
Tenminste, zo leek het. Maar deze Marc Herremans zag zijn rolstoel eerder als een uitdaging dan als een belemmering en stelde als ultiem doel toch weer mee te kunnen doen aan de Iron Man. En dat lukte! Een ongelooflijke prestatie.
Net zo als de prestaties van Esther Vergeer met haar rolstoeltenniscarrière of Alyda Norbruis die nadat ze net een jaar aan het wielrennen was en mee mocht naar de Paralympics. Drie weken voor 'haar' wedstrijd moest haar blindedarm er uit, werd ze dus geopereerd en presteerde ze het ondanks de grote concurrentie toch om een zilveren medaille binnen te slepen!

Ironman, op zoek naar een nieuwe uitdaging

Boeken over sport zijn dus zelden aan mij besteed maar kijken naar sport is leuk. Het zijn immers bijna altijd grensverleggende prestaties van zeer gemotiveerde krachtige mensen!

Het Nieuws

Tot voorkort had ik al ruim dertig jaar een abonnement op de krant. En heel lang een abonnement op twee kranten. Op de Leeuwarder Courant, onmisbaar als je in Friesland woont en werkt en bovendien een prettige krant met een van oudsher socialistische inslag. Daarnaast De Volkskrant over de rest van de wereld met zijn geweldige bijlagen en het zaterdagse magazine, hoogtepunt van de zaterdagmorgen.

Een jaar of twee geleden besloot ik het abonnement op de VK om te zetten in een zaterdagabonnement. Het werd me te duur en eigenlijk ook te veel. En een paar maanden geleden heb ik dat ook met de Leeuwarder gedaan. Met pijn in het hart omdat het niet goed gaat met de kranten. Maar ik werd er zo verdrietig van iedere vrijdag weer zes ongelezen kranten op een stapeltje te vinden die zo in de oud papierbak gingen. Dat kon toch nooit de bedoeling zijn.
En het bevalt. De VK met bijlagen en magazine voor het echte nieuws, de LC voor de Friese feitjes met kunst- en andere bijlagen die ook nog actueel zijn in de rest van de week.

Maar wat staat er in die kranten, waar gaat het eigenlijk over?
Een willekeurige greep uit beide kranten van vandaag:
Consultant in de zorg verdient 1 ton in juli; Advocaten verdienen miljarden na 'Lehman';
Het gevaar van de armoede komt van vele kanten;
Zelfvertrouwen groeit bij Assad;
Aanslag op consulaat VS in Herat, 3 doden; Shell kan op zoek naar schalieglas in Oekraïne;
Herfst zet tandje bij en
Pikante foto van Eurlings duikt op.
 
Ik wil het niet meer. Ik wil het niet meer lezen en ik wil het niet meer weten. Moedeloos, machteloos en verdrietig word ik er van en ik weet dat ik mijn kop in het zand steek door het te gaan negeren. Maar ik kan het gewoon niet meer opbrengen en daar schrik ik van. Komt dat door het gevoel dat ik er helemaal niets aan kan doen? Nergens invloed op heb? Komt het door de crisis, door de steeds groter wordende kloof tussen arm en rijk? Door de steeds meer om zich heen grijpende armoede? Voedselbanken in Nederland en in de winkels keus uit tien soorten tomaten en twaalf soorten sla, hoe kan dat? De mening van een deel van onze bevolking dat ze best de democratie in willen leveren voor "een sterke man" aan het bewind?

Hoe moet ik hier mee omgaan? Met dat niet meer willen weten maar er ook niet om heen kunnen? Mijn kop in het zand steken maar daar toch ook weer geen goed gevoel bij hebben? Wel of niet naar het Journaal en P&W kijken?
Ik ga er maar eens een nachtje over slapen.

Zomerse naweeën

En nog steeds zit ik buiten. Buiten eten, buiten koffie drinken, buiten bloggen, het kan nog steeds. Nog steeds genieten dus. Volgens alle weervoorspellers is dat morgen afgelopen en wordt het de komende week nat en koud. Wel toevallig dat ik dan weer moet gaan werken, vind het dus eigenlijk niet eens erg. Maar nu is het nog genieten.

Genieten van de ongebreidelde kracht van de natuur die zich er zomaar niet onder laat krijgen. Ik keek net naar de overblijfselen van de omgewaaide treurwilg die in mijn tuin liggen te wachten om tot kachelhoutjes te worden verzaagd. Tot mijn stomme verbazing lopen ze uit en hebben ze al takjes van zeker twintig centimeter lang! Wat een overlevingsdrang!

Dat geldt niet voor de prachtige libelle die werd gepakt door een van mijn Burmeesjes. Ze vangen nooit wat! Geen vogels, geen muizen, helemaal niets. Het zit niet in hun genen, hun (voor)ouders zijn als echte raskatten altijd binnen geweest. Hier lopen ze altijd buiten en kijken ze vol ontzag naar de levende wezens om zich heen zonder ook maar een poging te doen zich eraan te vergrijpen.

Er is echter één uitzondering. De grote geel met groene libellen die als helikopters laag over je hoofd scheren. Dat is te veel gevraagd, daar moet mee gespeeld worden! Soms lukt dat. Helaas delft de libelle altijd het onderspit want die grote vleugels zijn prachtig maar teer. En zodra die vleugels niet meer brommen of bewegen is de lol van het spelen af en vind ik weer zo'n prachtige libelle.

Ik kan er niets aan doen, het is ze niet af te leren.  Desondanks ben ik erg blij dat het bij deze libelles blijft. De boerderijkatten die ik vroeger had vingen zeemeeuwen, ze plukten ze zo uit de lucht! En ratten, mollen, kikkers en alle soorten vogels die zich maar in de buurt waagden. Ook dat is de natuur, meedogenloos. Maar ook zo vreselijk mooi. Ik geniet dan ook van het buiten zijn zolang het nog kan!

Ook een tuin moet worden opgeruimd!

Gisteren was het zo ver, grote tuinopruiming. De border aan de zijkant van mijn tuin was als eerste aan de beurt. Er staan prachtige vaste planten waaronder een grote groep acanthussen, verschillende ooievaarsbekken, een hele grote plant met mooie rode bloemaartjes en de donkerbladige wederik meteen enorme expansiedrang.
En daar tussen staan hortensia's.
Hortensia's vormen een steeds groter deel van mijn tuin. Ik vind ze in alle seizoenen prachtig, ze vragen weinig onderhoud en het allerbelangrijkste, er groeit nauwelijks iets onder. En aangezien langdurig wieden steeds moeilijker wordt en de buurtuin vol staat met zevenblad wat zich niet bezig houdt met een erfscheiding is dat een zwaarwegend belang. Er sluipen dan ook langzaam maar zeker steeds meer hortensia's mijn tuin binnen. Maar dat gaat niet zo maar, daarvoor moet werk verzet worden.

Mijn tuinkabouter was het helemaal met me eens en had gisteren de hele dag voor me vrij gepland. Weer of geen weer! Gelukkig viel dat mee, we konden buiten lunchen en koffiedrinken en moesten soms even heel snel naar binnen voor een hoosbui.Het was een hele klus, al die planten er uit én al dat zevenblad zo goed mogelijk zien weg te krijgen. Klonten witte wortels heeft hij eruit gehaald! Drie mooie planten zijn even ingekuild, die mogen naar een andere border. Die dan ook eerst weer leeg moet en zo zijn er nog twee borders die om herziening vragen. En opeens heb ik een border met zwarte grond en hier en daar een hortensia.

Moeilijk vind ik dat, weggooien van planten die ik zo lang gekoesterd heb. Bijna net zo erg als boeken. Maar wat ben ik blij met mijn bevlogen tuinkabouter die gewoon zegt "ga jij maar even naar binnen". Hij heeft gelijk! Vroeger zette ik soms achter zijn rug de planten weer terug die hij er net had uitgehaald dus die strategie is in ons beider belang.

Over anderhalve week komt hij weer. Dat wordt de midden border aangepakt, ik vrees dat dat nog moeilijker gaat worden. Maar er zijn ook nieuwe kansen. Nu heb ik eindelijk weer plek voor bloembollen! Dus dit weekend mag ik naar het tuincentrum om bollen te kopen en volgende week naar de kwekerij om hele mooie bijzondere hortensia's uit te zoeken. Echt weer zo'n geval van ieder nadeel heeft....

Opruimen

Mijn ervaring is dat opruimen in huis ook opgeruimd in je hoofd voelt en dat is veel waard. En natuurlijk is een opgeruimd huis ook niet te versmaden. Zeker als je in een kabouterhuisje woont dat iedere keer weer ongemerkt dichtslibt. Dichtslibt met de meest onverwachte zaken.
Dat ik veel boeken heb begrijp ik wel van mezelf. En dat die boeken ruimte innemen is ook logisch. Maar waarom heb ik in vredesnaam meer dan 50 grote en kleine bubbeltjes enveloppen bewaard? En al die lege doosjes en dozen? Ja, natuurlijk omdat het altijd kan gebeuren dat je net zo'n doosje nodig hebt. Of dat je een boek moet versturen via boekwinkeltjes.nl (ruimt ook lekker op). Maar 50 enveloppen en zeker 20 doosjes?

En wat moet een mens met vier rekenmachines die het niet meer doen? En zes verschillende klokjes? Om maar niet te spreken van de hoeveelheid leeslampjes (van die hele kleine met een ledlampje) die ik zo handig vond maar nog nooit heb gebruikt? En al die pakjes met wissellijstjes waar maar één foto in kan? Stapels heb ik er van. En dan heb ik het nog niet eens over alle stenen en steentjes uit Zweden, Finland en Denemarken. Tientallen liggen er, soms netjes bij elkaar, soms in glazen potjes en soms zo maar ergens.

Wat ik ook iedere keer dat ik echt opruim weer tegen kom zijn spulletjes van mijn moeder. Haar sleutelmandje met nog zeker vijftien ondefinieerbare sleutels er in. Haar toilettasje met haar nagelschaartjes en andere dingetjes. Haar dozen met stompjes pastelkrijtjes, te klein om nog te gebruiken maar zonde om weg te gooien. Het is me allemaal even dierbaar.
Ik zie haar nog zitten met dat sleutelmandje op schoot. Ook bij haar zat er allerlei troep in die zo nu en dan eens moest worden weggedaan en ook zij kon dat niet zo goed. Verzamelaars dus, allebei. Zij had er een prachtig excuus voor.
Ze zei altijd "Ik ben een kunstenaar" en daarmee was de kous af.

Maar ik heb geen enkel excuus. Dus heb ik vandaag heel veel opgeruimd en heel veel weggegooid. Bijna al die bobbeltjes enveloppen en alle doosjes. En die rekenmachines. En al die andere wonderlijke bewaarsels. Ze zijn allemaal weg.
Maar het sleutelmandje en haar toilettasje zijn er nog, die mogen voorlopig blijven!

Die bijzondere zomer

Mijn laatste echte vakantieweek is begonnen. Volgende week heb ik ook nog een paar dagen vrij want ik begin nooit op een maandag te werken, maar dat is dus geen hele week meer.
Wat was het een bijzondere zomer, helemaal de zomer uit het beroemde lied van Gerard Cox: "Je hebt er maandenlang naar uitgekeken, de koude winter wou maar eerst niet om", zo was het hier ook. Het bleef maar koud en toen ik half mei naar Zweden reed had ik een auto vol met warme kleren én een krat vol boeken en andere 'slecht weer' zaken. Maar dat liep anders want in Zweden was het al die weken ruim 25 graden. En die temperatuur is gebleven tot dit weekend!

Het was een zomer waarin ik mee heb gedaan aan 42 dagelijkse foto opdrachten die ik gebruikte om dagelijks te bloggen. Thuis, op Ameland en in Zweden, overal anders en altijd een uitdaging. Wat heb ik genoten van die opdrachten waardoor ik anders heb leren kijken en wat is het gek te moeten constateren dat bloggen inmiddels een lichte verslaving lijkt te zijn.

Het was ook de zomer waarin ik mijn weg zocht naar het Nieuwe Leven dat straks gaat beginnen. Waar ik me heel erg op verheug maar ook zo nu en dan nog een beetje bang voor ben. Waarin ik afstand heb genomen van de organisatie waar ik al zo vreselijk lang met heel veel liefde en plezier heb gewerkt.

Het was een zomer met een heuse hittegolf waar ik voor het eerst sinds jaren geen last van had omdat ik me realiseerde nóóit meer met een hittegolf te hoeven werken. En thuis hielp het badje van de buren zo goed dat de dagen omvlogen en ik toch van alles deed.

Het was een zomer waarin ik zes weken in Zweden was, mijn andere land. Waar ik intens heb genoten van de zon, de zee, de lieve vrienden, de prachtige natuur en de ongebreidelde vrijheid.

Een zomer met het loslaten van oude dingen en het omarmen van nieuwe ervaringen. Van natuurgeweld en omgevallen bomen. Van een prachtige tuin en eindeloze avonden buiten. Van oude vrienden en nieuwe contacten. Van nieuwe plannen en oude ideeën die opeens weer actueel lijken te zijn. Van opruimen en van weggooien.

Ja, het was een hele bijzondere zomer, die zomer nu bijna voorbij is.

#50books vraag 35: Hebben jullie ook (een) gesigneerd boek(en) met een speciaal verhaal?

Nee, ik geloof niet dat ik een gesigneerd boek heb, dus ook geen boek met een speciaal verhaal.
Ik geef er ook niet om. Voor mij gaat het om het boek en ik vind dat niet mooier of minder mooi door een handtekening van de schrijver.
Zo nu en dan zag ik in een boekwinkel schrijvers zitten achter een tafeltje met hele hoge stapels van hun boeken die verkocht moesten worden. Met een woord van de schrijver zelf om een extra bijzonder exemplaar te hebben. En vaak zag ik die schrijvers zich dan wanhopig verschuilen achter die hoge stapels omdat belangstellenden, laat staan klanten, in geen velden of wegen te zien waren.
Ik liep dan met plaatsvervangende schaamte zo snel mogelijk langs dat tafeltje en had vreselijk te doen met die eenzame schrijver die blijkbaar niet bekend of niet populair genoeg was.
Voor mij voegt zo'n handtekening in een boek niets toe.

Maar waar ik wel heel blij mee ben zijn boeken die ik van goede vrienden heb gekregen met een boodschap er in. Hetzij als losse kaart, het zij als een beschreven schutblad. Het zijn altijd lieve woorden die refereren aan iets wat we samen hebben meegemaakt en wat ons heeft aangegrepen. Dat zijn voor mij cadeautjes en daar ben ik echt blij mee. Blij met dat iemand eerst bedenkt welk boek hij of zij voor mij wil kopen en vervolgens de moeite neemt niet alleen het boek te geven maar daar ook nog iets in te schrijven en probeert dat goed te verwoorden.
Die boeken zijn me dierbaar en die vrienden ook!

Regen? Jazeker!

Ik zit buiten aan mijn tuintafel. Het is warm, de zon schijnt volop dus mijn zonnescherm is omlaag. Zonder zonnescherm is de laptop volstrekt onbruikbaar. De buren aan één kant hoor ik bijna onafgebroken de bezem over het straatje gaan. De hele dag wordt er geveegd. Waarom? Omdat het regent. 

Het regent berkenzaadjes. Zaadjes van de grote witte berk die bij mij in de tuin staat en die ik daar ruim 30 jaar geleden zelf heb geplant. Niet wetend dat hij zó hoog zou worden. 

Ik hou veel van de imposante boom. Hij is altijd mooi, in de winter steken zijn witte takken af tegen

de felblauwe vrieslucht, in het voorjaar krijgt hij eerst een zachtgele waas die daarna langzaam tot lichtgroen verkleurt, in de zomer geniet ik van het zachte rieselende geluid dat de blaadjes maken en aan het eind van de zomer tegen de herfst is er de grote zaaduitstorting. Want dat is het echt.

De tuin, de tafel, het straatje, alles ligt vol met zaadjes. Ze liggen zelfs binnen, ik vind ze overal. Het zijn net hele kleine gouden zweefvliegjes die als fragiele druppeltjes in het zonlicht zweven. Ik heb geprobeerd er een foto van te maken maar dat is helaas niet gelukt. Ze zijn té klein. Maar van onder mijn zonnescherm is het een prachtig gezicht.

Daar denkt de buurman helaas anders over, hij zag liever dat de berk zou worden omgezaagd. Niet omdat hij het geen mooie boom vindt maar vanwege die zaadjes. En de takjes die er in de winter afvallen. Van die mooie lange hele dunne takken waarmee je kunt vlechten. Maar die zaadjes, die zaadjes zijn het ergst en dus wordt er de hele dag geveegd.
Ik veeg ook. Eén keer, als ze allemaal gevallen zijn. Al die kleine schone kurkdroge zaadjes zijn bij elkaar inderdaad wel een kruiwagen vol.
Het enige waar ik om moet denken zijn de dekseltjes op de koffie en de wijnglazen. Dat wel. Maar de boom omhakken? Nooit!

En weer mooi weer.

Het lijkt niet op te houden met de zomer. Nu is het al weer 25 graden met een voorspelling voor de rest van de week van 29! Ik vind het heerlijk en heb het net opgewarmde waterbed weer een tandje lager gezet. Maar zoals altijd heeft deze prachtige zomer ook z'n nadelen want wanneer kom ik nu toe aan opruimen? Dat opruimen in de zin van wegdoen?
Dat is nu helemaal niet aan de orde want de tuin roept. En de fiets. En de tuinstoelen, die roepen zelfs het hardst. Gelukkig ben ik door de vakantie erg achter met de kranten etc dus mag ik van mezelf de roep van de tuinstoelen beantwoorden. Toch valt dat niet mee en herken ik weer de rusteloosheid die in mijn hoofd ontstaat doordat ik zo veel wil. Sterker nog, zoveel moet. Van mezelf. En daar hoort lekker lezen aan de tuintafel eigenlijk niet bij.
Zou ik die onrust ooit kwijtraken? Ik hou mezelf nu steeds voor dat dat natuurlijk overgaat als ik niet meer werk en net zoveel tijd heb als ik wil, als mijn Nieuwe Leven begonnen is. Maar is dat wel zo? Zit dat moeten niet gewoon heel erg in mezelf? Ben bang van wel.

Toch helpt het als ik een lijstje maak dat ik af kan vinken. Het geeft me naast structuur ook het gevoel dat ik wel degelijk Nuttige Dingen doe. En daardoor lijk ik van mezelf weer even wat minder te moeten omdat ik toch nuttig bezig lijk te zijn.
Al met al wonderlijk gedrag, ben zelf de eerste om dat te beamen. Dus ik ga mijn best doen dit te veranderen, zoek alleen nog even naar hoe ik dat moet aanpakken....

Gelukkig heb ik ook een lijstje voor buiten, alleen zijn dat eigenlijk vooral leuke dingen om te doen en hebben ze stuk voor stuk nauwelijks te maken met opruimen  in de zin van weggooien. 

Op dat lijstje staan o.a. dingen als:
- de kettingzaag ophalen  en al het hout van de omgewaaide wilg in stukken zagen

- de hortensia's heel veel water geven
- gras maaien
- alle uitgebloeide planten afknippen
- bedenken hoe ik de border wil die ik volgende week samen met mijn
tuinkabouter ga reorganiseren
- het Zweedse kleed van zijn 'natte hondenlucht' ontdoen

En opeens komt het gevoel weer boven dat ik na mijn vakantie in mei/juni had. Het gevoel dat het allemaal goed is, dat het goed is om lekker te rommelen. Dat ik mág rommelen! Dat ik het mezelf toe mag staan. En weer realiseer ik me dat ik daar nu van geniet omdat ik weer vol energie zit. Dat ik alle tijd heb en dat wat vandaag niet lukt morgen ook nog kan.
Een heerlijk gevoel! Morgen ga ik fietsen!

Weer thuis (2)

Het was zoals bijna altijd, regenachtig op de dag dat ik zou vertrekken. Dat maakt het naar huis gaan minder moeilijk. Bovendien voelde het goed om naar huis te gaan, zeker omdat ik nog ruim twee weken vakantie heb. De reis met de ferry was vervelend. Een groep straal bezopen Duitsers die zich tot diep in de nacht lallend, zingend en bonkend een weg baanden door de smalle gangetjes dus weinig geslapen. Maar eenmaal weer in de auto verliep alles vlot.

Thuis is natuurlijk het eerste wat ik doe kijken waar de poesjes zijn. Zoals gebruikelijk waren de Burmeesjes Petter en Pientje direct bij me en liet mijn oude kater Pier zich niet zien. Hij is altijd een beetje beledigd en komt een uurtje later binnen lopen of er niets aan de hand is. Maar toen ik degene die voor ze had gezorgd belde om te zeggen dat ik er weer was bleek dat ze Pier al die drie weken helemaal nooit meer had gezien! Daar schrok ik van, dus alle buren langs waar hij vaak in de tuin ligt. Daar werd het niet beter van, niemand bleek hem de laatste weken gezien te hebben! En waar moet je gaan zoeken?

Dus de auto maar leeg gaan halen en ieder half
uur de tuin in met mijn 'poezenfluitje'. Maar niets en ik begon de moed al op te geven. Rond half negen deed ik mijn laatste rondje, zag en hoorde weer niets, draaide me om om naar binnen te gaan en voelde wat bij mijn benen. Daar was hij. Of er niets aan de hand was.
Wat zijn katten toch ondoorgrondelijke en autonome wezens en wat ben ik blij dat hij er weer is! En dat ze weer heerlijk met z'n drieën op een kluitje liggen.

Het was goed om thuis te zijn maar wel tamelijk ingewikkeld. Toen ik lekker onderuit voor de buis wilde flipte het kastje van Ziggo. Uiteindelijk kon ik dat zelf oplossen. Toen bleek de telefoon niet meer te werken. Was ook oplosbaar. Maar het ergste kwam toen ik naar bed ging en merkte dat mijn waterbed, waar ik me zo op had verheugd, ijskoud was door een kapot verwarmingselement. En dat kon ik helaas niet zelf handelen. Maar nu is alles weer als nieuw en rest alleen nog een verdroogde tuin waar gek genoeg het gras wel bijzonder hoog stond.

Het is heerlijk om nog twee weken tijd en ruimte te hebben en vol energie te zitten. Het is precies hetzelfde gevoel als ik in juni had toen ik terug kwam met als verschil dat ik toen weer 'gewoon' ging werken en dat ik nu begin aan de laatste drie maanden van mijn werkzame leven. Ik heb me voorgenomen dat ik daarvan ga genieten! Het loslaten en afstand nemen is al begonnen en dat is goed. Toch wil ik die laatste maanden nog bewust en betrokken beleven.
Maar eerst genieten van de vrijheid thuis en proberen te doen wat ik me voor deze weken heb voorgenomen. Naast de tuin is dat vooral heel veel opruimen. En dan bedoel ik niet opruimen in de zin van nette stapeltjes maken maar opruimen in de zin van wegdoen. Het allermoeilijkste wat er is voor een verzamelaar.
Maar het moet en ik ben al begonnen!