Nieuw bed

Eindelijk was het zo ver. De opgebroken straat maakte dat er ruim zes weken geen auto voor mijn deur kon komen dus mijn nieuwe bed kon niet worden bezorgd. Begrijpelijk want een waterbed is heel veel gesjouw. Maar nu ging het dan toch gebeuren.

De mannen zouden komen tussen een en twee. Ik was er klaar voor, had al zoveel mogelijk opgeruimd, de stekker eruit, geen rommel in mijn smalle gangetje etc. dus wat mij betreft kon de operatie beginnen. Om twee uur was er nog niemand. Om drie uur ook nog niet. Maar om half vier reed de auto voor. Ze bleken verdwaald te zijn in deze wereldstad! Kan gebeuren.

Eerst het oude bed, een operatie op zich. Grote pomp naar boven, slang in de toilet en het leegpompen maar. Ruim vierhonderd liter water is best veel en ze konden niets beginnen voor die grote zak leeg was. Na een half uur was dat ongeveer zo. Helemaal leeg lukt nooit dus al met al toch een heel gesjouw om die zware zak naar beneden te krijgen. Daarna de rest demonteren. Viel ook niet mee want alles zat met ontelbare beugeltjes en schroeven in elkaar.
Toen zagen we (ik was dat allang vergeten) dat de houten vloer óm het bed heen was gelegd. Op zich niet erg maar het nieuwe bed had een ladenblok en de laden zouden niet open kunnen vanwege die opstaande vloer. Er moesten dus stevige houten planken onder het nieuwe bed om alles op de goede hoogte te krijgen.
Wat is het dan weer goed dat ik nooit wat weg doe! Na even zoeken toverde ik vier hardhouten planken van de juiste dikte tevoorschijn - wie wat bewaard die heeft wat!

Gelukkig waren het twee geweldige mannen. Ze bleven opgewekt en waren ook niet te beroerd even een nieuw bedlampje op te hangen. En met veel geknutsel zat rond half zes het frame van het bed in elkaar. Randen er in en de waterzak geplaatst. "Waar zit hier de warmwaterkraan?" was de volgende vraag. Tja..... 

Het warme water moest uit de badkamer komen en daar was de slang waarschijnlijk niet lang genoeg voor! Mijn voorstel was om  de kortste weg te nemen en het dan maar buitenom te doen: de slang door het raam van de logeerkamer, door de achterdeur en dan naar de badkamer waar de enige aansluiting was die op de betreffende slang paste. En dat lukte met nog tien cm speling!
Alle ramen en deuren dus open terwijl het stormde en stortregende....

Rond kwart voor zeven zat het bed vol, er ging 450 liter water in en kon de lucht er uit worden gepompt. Tijdens het vollopen werden de laden in elkaar gezet en de troep opgeruimd want alles lag vol met dozen, plastic, schroeven, oude onderdelen en hout wat over was. En al die tijd heb ik met stijgende  verbijstering naar dat nieuwe bed gekeken. Het moest wat hoger zodat ik er makkelijker uit kan komen. Had dat zelf een beetje geschat en bedacht. Nou, hoger is het! Het lijkt wel een podium waarop iemand ligt opgebaard!

 Maar ook hier geldt weer dat ik niet moet oordelen over de eerste indruk.Want het opmaken is nu een fluitje van een cent, zowel door de hoogte als door de andere constructie. En het eruit komen gaat moeiteloos dus dat belooft veel goeds voor na de heupoperatie en bovenal, het bleek heerlijk te liggen! Het kostte dan even wat moeite en bijna vijf uur werk en het ziet er heel raar uit omdat de randen er omheen (waar van alles ligt zoals de telefoon, de wekker, mijn medicijnen, water etc.) ergens in de diepte en bijna onbereikbaar zijn, het is een wereldbed! En ik timmer wel weer een extra plankje om alles wat hoger te krijgen, zo is alles in mijn kabouterhuisje uiteindelijk opgelost!

De cirkel is rond

Het gaat nu met zevenmijlslaarzen, de tijd vliegt. Overdag is alles eigenlijk heel gewoon, behalve dat ik een vrijwel lege agenda heb en rustig alles op papier kan zetten voor een uitgebreide overdracht. Dat voelt prettig, of er nu wel of niet wat mee gedaan zal worden. Dat is niet meer aan mij en dat voelt goed.

Afgelopen zondag waren Jacob Jan en Teske hier. Jacob Jan kwam in februari op mijn pad via de #50books vraag "Wat is jou lievelingsplek om te lezen?" Ik zag de naam Voerman, klikte die open en keek in het gezicht van Ubbo. Ubbo bleek de vader van Jacob Jan en hij was kinderrevalidatiearts en directeur van Lyndensteyn, het kinderrevalidatiecentrum waar ik sinds 1977 heb gewerkt.
Het was een prachtige tijd waarin ik heel veel leerde over kinderen met een beperking, hun ouders en over mezelf. Dingen die de rest van mijn leven belangrijk zijn gebleven.

Dankzij de sociale media kregen Jacob Jan en ik contact en volgden we elkaar. Zijn weg naar zijn theatervoorstelling en mijn weg naar het afronden van mijn werkende leven. Contact via twitter, soms een mailtje en natuurlijk de blogs. En afgelopen zondag life want hij kwam met Teske, zijn oudste dochter, om nog een keertje te kunnen kijken op Lyndensteyn.
Wat was het bijzonder om te merken dat alles vertrouwd was, dat er niets was van een 'eerste kennismaking' maar van een gaan zitten en delen met elkaar.
Wat was het bijzonder om hem aan Teske te horen vertellen over het straatje naast de bakker waar het altijd zo lekker naar brood rook. En over dat grote sjieke huis in de Hoofdstraat waar een vriendje woonde - ik ken dat vriendje niet maar wel zijn stokoude ouders.
Wat was het bijzonder om met z'n drieën door Lyndensteyn te lopen met de herinneringen aan voorbije dagen maar ook met een nieuw gebouw. Met een sporthal, mijn eerste grote fondswervingsklus. En met overal kunst aan de muren, iets waar iemand uit een kunstenaarsgeslacht niet onopgemerkt langsloopt.
Prachtig om dit te mogen delen met de zoon van de man die mij geleerd heeft wat de kern is van revalidatie en wat mooi dat deze zoon dat weer kon delen met zijn dochter.

Voor mij is de cirkel rond. De cirkel van mijn lange periode op Lyndensteyn. Een periode waarin er heel veel is gebeurd. De mooie dingen blijven, ze zitten in mijn hoofd en in mijn hart. De nare dingen raken op de achtergrond en verdwijnen ooit in het vergeetboek. Lyndensteyn en ik hebben zich met elkaar verbonden. In voor- en tegenspoed. En het resultaat daarvan is een groot deel van mijn leven en binnenkort van mijn verleden geworden.

Mooi om zo terug te kunnen kijken. Mooi om vanavond thuis te komen en daar intens van te kunnen genieten. Mijn huis, mijn houtkacheltje, mijn tuin, en alles wat daarbij hoort. Mijn eigen plek, mijn thuis. Mooi om te weten en te voelen dat het goed is hier binnenkort aan mijn Nieuwe Leven te mogen beginnen.
De cirkel is rond.

Signaalversterkers

Weer is het vrijdag. Mijn dag dat ik niet werk en het signaal dat het weekend eraan komt. En net als bij mijn laatste vakantiedag realiseer ik me opeens dat die toch altijd bijzondere vrijdag over drie weken een heel gewone dag zal worden. Dat geldt ook voor het weekend. Een weekend is immers de afsluiting van de oude en het begin van een nieuwe werkweek. Zo heeft dat voor mij in ieder geval altijd gevoeld. Dus geen werkweek, geen weekend. Dat is vast even wennen. Zoals alles anders zal zijn en zal moeten wennen.

Maar vandaag is het nog een gewone vrijdag na een gewone week. Wel jammer dat ze vanochtend om half acht al met een zware machine begonnen de nieuwe steentjes in ons weggetje met donderend geraas aan te stampen. Ruim een half uur later was dat klaar. Persoonlijk vraag ik me dan af of dat niet op een wat later tijdstip zou hebben gekund. De wegen van de wegenbouwers zijn echter ondoorgrondelijk.

Vrijdag is, tenminste tot nu toe, ook klussendag. Vandaag stond een nieuwe poging om het signaal voor de tv in het tuinhuis te krijgen op mijn programma. Op advies van mijn buurman heb ik een versterker gekocht die via de elektriciteitsnet het signaal door zou geven. Mijn buurman is zeer ter zakenkundig én heeft het zelf ook, dus ik had er vertrouwen in.
Apparaatjes gekocht (ernstig in de aanbieding en bijna voor niets dus ik kon me er geen buil aan vallen) en vandaag aan de slag. Bij het uit de doos halen kreeg ik een déjà vu gevoel. Ze leken spreken op de (veel duurdere) stekkers die ik aanschafte om internet in het tuinhuis te realiseren en die ik na twee weken helpdesk, een hoge telefoonrekening en veel gezeur boos heb teruggestuurd.
Bij het aansluiten op de router werd de twijfel nog groter. Het tv signaal loopt toch helemaal niet via de router? En in het tuinhuis werd het helemaal duidelijk, de nieuwe tv bleek geen aansluitingsmogelijkheid te hebben voor dit kabeltje.

De computer daar echter wel. Maar van de zomer werkte dat op geen enkele manier. Toch nog even proberen voor de zekerheid. En tot mijn stomme verbazing had ik een paar minuten later een uitstekende internetverbinding! Terwijl ik de moed al had opgegeven dat het me ooit zou gaan lukken.
Waarom gaan de dingen bij mij toch altijd met een omweg?

#50books vraag 45: Waarom zou een roman zich onmiddellijk voor ons moeten ontsluiten?

Moet een roman zich onmiddellijk voor ons ontsluiten of niet? Deze vraag kan ik onmogelijk met ja of nee beantwoorden. Het hangt wat mij betreft van heel veel factoren af. Factoren die het boek zelf betreffen: hoe begint het? Is het boeiend of moet je eerst door een brei van details heen? Nodigt het uit om verder te lezen? Is het een prettig lettertype en een goede lettergrootte? Hoe gebruikt de schrijver de taal?
Daarnaast zijn er de factoren die met mij te maken hebben: ben ik uitgerust of juist moe? Heb ik het druk of is er alle tijd? Voel ik me goed en heb ik ruimte om er moeite voor te doen? Of kan ik een boek waar ik 'voor moet werken' nu helemaal niet aan, heb ik hapklare brokken nodig en hoort op dat moment iets anders niet tot de mogelijkheden?
Al die factoren bij elkaar maken of een boek zich op dat moment in die situatie 'makkelijk ontsluit'.

De laatste jaren heb ik het vooral met hapklare brokken gedaan. Ik had geen energie om me ergens voor in te spannen en vooral, ik had er de concentratie niet voor. Eigenlijk is dat begonnen na mijn eerste heupoperatie. Na die operatie liep ik weer als een kieviet maar was mijn hoofd de ene keer gevuld met watten en de andere keer een vergiet. Moest na één bladzij lezen al weer opnieuw beginnen omdat ik geen idee had wat ik net gelezen had en kon me absoluut niet concentreren. Aanvankelijk dacht ik dat het van de narcose kwam en dat het binnen redelijk afzienbare tijd wel zou slijten, ik was per slot vanaf mijn vierde een groot verbruiker van boeken in alle soorten en maten. Inmiddels weet ik dat de narcose er vast wel aan heeft bijgedragen maar dat het toch voornamelijk is veroorzaakt door de enorme hoeveelheid pijnstillers die ik slikte om nog te kunnen functioneren en waar ik van de een op de andere dag rigoureus mee ben gestopt. Cold turkey en niet handig achteraf gezien.

Het was een enorme schok dat lezen nauwelijks meer wilde, dat geen enkel boek zich 'onmiddellijk voor me ontsloot'. Me daarbij neerleggen was geen optie. Ik ben toen begonnen boeken te lezen die ik al kende en waarvan ik wist dat ze me boeiden. En dat hielp! Het lezen bleef nog steeds moeite kosten maar het was niet zo erg als ik een stuk vergat omdat ik wist hoe het verder ging.

Nu ben ik ruim vier jaar verder en moet ik tegen wil en dank toegeven dat het lezen nog steeds anders is dan dat het vroeger was. Vroeger kon ik opgaan in een boek terwijl om me heen de wereld kon vergaan. Nu moet het stil zijn en kan ik zelfs nauwelijks muziek op de achtergrond hebben. Dit heeft absoluut consequenties voor de boeken die ik lees. Boeken die zich niet 'onmiddellijk ontsluiten' leg ik weg, hoe vervelend dat soms ook voelt. Toch heb ik nog steeds de illusie dat er ooit weer een tijd komt dat ik het wel weer kan, die minder toegankelijke boeken lezen en er van genieten. Ik sta per slot aan de vooravond van mijn Nieuwe Leven met tijd, rust en ruimte.
Het enige wat nog roet in het eten kan gooien is mijn tweede heupoperatie in januari, met een narcose maar deze keer zonder al die pijnstillers.
Dus wie weet wat de toekomst nog zal brengen

Daar is-tie dan

Behalve een vermoeiende week was het ook een oven-loze week. Ik was me er niet van bewust dat ik de oven zo veel gebruikte en dat ik totaal in de war raakte met mijn zich toch al op een hellend vlak bevindend eetgedrag. Zelfs Harry bracht geen oplossing al waren zijn verse sapjes het enige gezonde wat de pot schafte. Gek genoeg kon ik gewoon niets bedenken om te koken.
Gelukkig is het leed achter de rug want gisteren (jazeker, op zaterdag met dank aan de winkel uit het dorp!) werd het nieuwe fornuis gebracht en geïnstalleerd. Iets minder strak en iets minder mooi als mijn oude maar daar was ik dan ook maanden naar op zoek geweest terwijl dit in tien minuten beklonken werd. Mijn eerste indruk was dan ook niet erg positief.

Maar dat je niet af moet gaan op een eerste indruk werd ook hier weer bevestigd, want wat een turbo oven! Wat mij het eerste opviel was het klokje. Het klokje waarvan je in één oogopslag snapt hoe je het gelijk moet zetten in tegenstelling tot het klokje van mijn oude fornuis waar me dat in al die jaren nooit is gelukt. Verder allerlei standen en mogelijkheden waarvan ik tot nu toe het bestaan niet kende. Een hetelucht oven met een bijna geluidloze ventilator terwijl bij mijn oude oven het leek of je op de startbaan van Schiphol stond en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Kortom, na de schokkende confrontatie met onze wegwerpmaatschappij (repareren duurder dan een nieuw fornuis) begon ik langzaam de voordelen van deze nieuwe huisgenoot te zien!

Dus vandaag samen met Harry een kladkaka gebakken. Een kladkaka is een Zweedse chocoladetaart die van binnen nog zacht is. Nog een beetje loopt. En dat is lastig want iedere oven is anders en wanneer moet hij er nu uit? Met Harry word ik overigens steeds betere maatjes, ken nu ongeveer vijf onderdelen van de dertig en durf die zelfs te gebruiken. En met succes!
Het beslag ging dus soepel al had ik me wéér bijna vergist in grammen en deciliters. De Zweden doen alles in dl, dus 200 dl bloem. Dat is ongeveer de helft van 200 gram bloem weet ik inmiddels en dat leidt tot heel andere resultaten...

Alles verliep dus zeer voorspoedig. Maar zo'n nieuwe Turbolien moet je leren kennen! Het gevolg is dan ook een lekkere kladkaka zonder een spoor van het zo gewenste lopende binnenste. Een prachtige cake die perfect gegaard is, dat dan weer wel. Maar geen kladkaka.
Ach, volgende keer beter. Heb ik tenminste een excuus om er binnenkort weer een te bakken.

Een gewone vrijdag.

Vandaag is het vrijdag, een gewone vrijdag. De dag waarmee voor mij voorzichtig de aanloop naar het weekend begint. Ik werk al heel lang niet meer op vrijdag en dat is maar goed ook want er moet vaak veel gebeuren. Zoals bellen met de verzekering, of met de bank, of met een leverancier, of met de tuinman of de timmerman. Of boodschappen, grasmaaien, omgevallen bomen verwijderen. En zo zit die vrijdag altijd stampvol. Als mensen zeggen "oh, jij hebt vrijdag vrij' dan is mijn reactie 'nee, ik werk vrijdag niet'. Een vrije dag is voor mij vrij van mijn werk en op vrijdag werk ik niet.

Vandaag is het dus een gewone vrijdag. Stond pas laat op want als je niet voor half vijf in slaap valt is dat het enige om het een beetje vol te houden. Dan koffie en nog eens koffie, even lekker opwarmen naast de loeiende Jotul en dan aan de gang. Bellen met de zorgverzekeraar en luisteren naar de uitleg over de veranderde polis, bellen met de leverancier over de aflevering van mijn nieuwe bed en bellen hoe ver het is met mijn nieuwe keukenvriendin. En kwam witte rook uit de schoorsteen want ze komt morgen! Wat heerlijk om het weekend weer een oven te hebben, Harry krijgt het druk!

Vandaag is het dus een gewone vrijdag maar ook dat is een aflopende zaak want er zijn nog maar drie weken met een vrijdag waarop ik niet werk.
De datum is geprikt, de uitnodigingskaart voor de mensen van wie ik graag afscheid wil nemen is klaar en wordt komende week verstuurd. Kortom, het gaat nu echt gebeuren en de tijd slipt door mijn vingers. Ik heb gelukkig nog veel te doen om maar niet te spreken over het opruimen van data en papier. Een verzamelaar zoals ik met een lange historie en een eigen werkkamer, verder laat ik het aan ieders eigen verbeeldingskracht over.

En het is goed. Want wat ben ik moe en wat heb ik een terugslag van dat fantastische symposium dat zo goed verliep. Op de dag zelf heb ik er nauwelijks iets van gemerkt, dan zit je in de flow en kun je alles aan. Geen tijd om ergens over te denken. Mijn lijf sloeg echter genadeloos terug en liet het behoorlijk afweten. Steeds als me dat overkomt word ik boos en baal ik van mezelf en van de pijn.
Maar nu zit er een zilveren randje aan. Het randje om de juistheid van het besluit dat zo moeilijk was. Het besluit dat het goed is om te stoppen.
Het is goed om me niet meer te hoeven overvragen, om niet meer te hoeven doen dan ik nog kan.
Het is goed om geen gewone vrijdag meer te hebben maar een gewone week!
Een gewone week waar ik wanneer dat maar uitkomt kan bellen met de verzekering of een leverancier.
Een week waarin iedere dag van mij is.
Een vrije week - een week vol vrijheid!

Afhandelen

Het was de week na het grote symposium. Een volle mailbox met heel veel enthousiaste mails van deelnemers en sprekers. Mooie complimenten voor de organisatie, zoals "wat waren jullie professioneel en wat was iedereen vriendelijk ondanks de drukte"! Echt een compliment voor mijn facilitaire collega's want wat hebben ze hard gewerkt in de catering, de schoonmaak en in de zaal.
Verder een bureau vol met allerlei stapels die ik de afgelopen week heb weggewerkt en opgeruimd, de foto's en de filmpjes die van de collega's multimedia kwamen en die inmiddels op Facebook staan en de rekeningen die binnenkomen...

Het was fijn om alles te kunnen afhandelen, veel mensen te spreken en ervaringen te horen, telefoontjes te krijgen en na te praten. Merkte dat ik dat enerzijds deed met veel enthousiasme en betrokkenheid en anderzijds met een lichte weemoed. Want zo'n evenement organiseren zal ik nu echt nooit meer doen.
Het is heel wonderlijk dat te realiseren maar ook goed om dat te doen want mijn afscheid nadert met rasse schreden! Ook dat is spannend, begin me nu echt te realiseren dat het gaat gebeuren.
Ook merk ik dat ik heel erg moe ben. Vanmorgen had ik daar echt last van, waar is de energie van die prachtige zomer gebleven? Ik had er op gerekend dat ik die niet meer kwijt zou raken en toch is hij tussen mijn vingers doorgeslipt. Op zich is dat niet erg want de weken die komen zijn niet meer belastend maar het is een confrontatie met de realiteit. Met het feit dat ik niet meer kan wat ik vroeger kon en met het feit dat leven met pijn ontzettend vermoeiend is. Nu maar hopen dat daar verandering in komt met heup 2 in januari!

En nu is het weekend. Vrijdag gezellig bezoek waar ik samen met Harry iets lekkers voor had willen bakken. Kon dat helaas niet opbrengen en dat bleek achteraf maar goed ook. Want toen ik lekkere warme broodjes voor ze wilde gaan maken vloog de aardlekschakelaar er uit. Gelukkig ben ik sinds twee jaar in het bezit van een enorme meterkast met heel veel groepen. Alle grote apparaten hebben een eigen groep dus het was snel duidelijk dat de oven de boosdoener was. Piet de monteur die ik al twintig jaar ken en in wie ik een groot vertrouwen heb kwam aan het eind van de middag kijken of er nog iets aan te doen viel. Het bleek erger dan ik dacht zodat de konklusie is dat er beter een nieuw fornuis kan komen. Vrees dat ik daar niet aan ontkom en ach, Harry is vast blij met een nieuw maatje!

#50books vraag 43: Kun jij herkennen of een boek door een man of vrouw is geschreven?

Eigenlijk let ik daar zelden op. En dat is best wonderlijk.

Nu ik er over nadenk realiseer ik me dat ik veel boeken heb gelezen en in de kast heb staan die door vrouwen zijn geschreven. 
De jaren van mijn studietijd in Amsterdam liepen parallel aan de tweede feministische golf met Joke Smit, Anja Meulenbelt, Hedy d'Ancona, Dolle Mina en de Opzij. Ik verslond die boeken en voelde dat ik deel uit maakte van het onomkeerbare proces dat in gang was gezet.
Het eerste boek van Renate Dorrestein verscheen en dat was anders dan ik gewend was maar ik las ook de boeken van An Rutgers van der Loeff. Zij was te oud voor die feministische periode maar die had ze helemaal niet nodig. Haar boeken ademden een open sfeer en een prachtig mensbeeld en een natuurlijk feminisme dat geen extra aandacht nodig had.

Wat later kwam Jean Auel met de Stam van de holenbeer en alle vervolgen daarop. De evolutie van de mens in romanvorm, aanvankelijk ook nieuw, spannend en zeer progressief. Tot het nieuwtje er af was en het een trucje werd. En Marion Bradley met haar cyclus over Koning Arthur gezien vanuit de vrouwen om hem heen. Ook bijzonder in die tijd. Ik las ze tijdens een vakantie in Engeland daar waar ze zich afspeelden: in de nevelen van Avalon. Dat zorgde voor een bijzonder tintje maar eenmaal terug in Nederland verdween een groot deel van die bekoring.

Vóór mijn studietijd waren daar Pitty op kostschool, Leni Saris, Sanne van Havelte en de Witte Raven. Weer allemaal vrouwen. En verre van feministisch maar heerlijk om te lezen als je een puber bent. En natuurlijk in mijn kinderjaren Annie M.G. en Astrid Lindgren, sterke en zeer geëmancipeerde vrouwen voor die tijd.
Tot nu toe heb ik dus eigenlijk alleen maar vrouwen kunnen noemen!

De laatste jaren lees ik veel thrillers. Vaak door mannen geschreven, soms door twee mannen samen en soms door een man en een vrouw zoals Nicci French. Natuurlijk zijn er ook vrouwelijke schrijvers. Ik merk nu dat ik eigenlijk nauwelijks namen weet, het maakt me dan ook niets uit. Wel gaat mijn voorkeur in dit genre uit naar Scandinavische schrijvers maar of ze een man of een vrouw zijn is me om het even.

Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik me besef dat ik er eigenlijk niet op let of de schrijver een vrouw of een man is. Ik let op de persoon zelf, of ik daar al wat van heb gelezen of over heb gehoord maar niet of het een man of een vrouw is. Natuurlijk is dit geen antwoord op de vraag "kun je herkennen of een boek door een man of een vrouw is geschreven?"
Kan ik dat? Soms wel en even vaak ook niet denk ik.
Maar ik zal er eens op gaan letten, wie weet leidt dat tot nieuwe inzichten!

Weer iets 'voor het laatst'.

Het was een drukke week vol voorbereidingen voor het grote symposium over muziekblessures. Er kwamen sprekers uit vele landen die soms nogal wisselvallig waren in het nakomen van afspraken over het bijtijds sturen van hun bijdrage voor de reader, over het op tijd opsturen van hun presentatie zodat die ingevoerd kon worden en over het toch maar een dag later komen dan was afgesproken.
Ook traden in totaal zo'n 60 musici op die allemaal wilden inspelen en dat bijna allemaal op een andere tijd wilden dan oorspronkelijk was afgesproken dus de kamer kon worden afgeboekt....

Een complicatie in het toch al overvolle programma was dat het de Majesteit had behaagd om een van de initiatoren wegens zijn grote verdiensten te benoemen in de Orde van Oranje Nassau. En dat zou gaan gebeuren tijdens de opening van het symposium door een van de Gedeputeerden van onze mooie provincie Friesland. Geen enkel probleem, ware het niet dat we het pas een dag van te voren hoorden.
En dat de familie dus in het diepste geheim moest worden uitgenodigd. En op het juiste moment de zaal in worden gelootst.
En dat het pakketje met daarin de Versierselen door een koerier zou worden bezorgd maar waar moesten we het dan opbergen?
En dat de media onder embargo moesten worden ingelicht.
Ook bleek ik er te makkelijk over te denken met het idee dat ik de prachtige koningsblauwe doos waarin het kleinood zat gewoon op het plankje van de katheder kon zetten zodat de gedeputeerde het daaruit kon halen. Dat kon niet, het doosje uit die mooie doos met daarin de medaille moest open worden aangeboden. Ook wel weer logisch trouwens, want wat een gehannes als je zo'n doosje niet open krijgt op het moment suprême. Dus ook dat werd in het diepste geheim geoefend, ook een vorm van inspelen.
Zo waren er nog vele andere voorbereidingen voordat we zover waren dat de 250 deelnemers uit de hele wereld konden ontvangen met badge, reader en certificaat met accreditatiepunten.

Nu is het the day after en kijk ik terug op een hele bijzondere dag. Die 250 deelnemers heb ik vannacht allemaal langs mijn bed gehad, het was een vermoeiende nacht.
Ik realiseer me dat dit wéér zo'n voor het laatst' ding is, het voor het laatst organiseren van zo'n groot evenement inclusief de media met de interviews van te voren en op de dag zelf. De spanning van hoeveel deelnemers er gaan komen, hoeveel stoelen moeten er gehuurd, hoeveel broodjes besteld en gesmeerd, wanneer zijn de koffiepauzes zodat alles op tijd klaar staat, hebben we genoeg parkeerruimte, is de bewegwijzering goed, zijn de stoelen voor de sprekers gereserveerd, loopt het met beeld en geluid, met de presentaties en de microfoons, zijn er cadeautjes voor de sprekers en bloemen voor de twee hoofdpersonen en o ja, is het lintje al uit de kluis?

Het was een schitterende dag. Alles verliep uitstekend al liep het programma natuurlijk uit, dat was onvermijdelijk. Er waren alleen maar tevreden en enthousiaste mensen, er was schitterende muziek en er waren gloedvolle sprekers. De inschrijving en de catering verliepen vlekkeloos dankzij de inzet van alle collega's.

Het was een schitterende dag, prachtig om hiermee dit deel van mijn werk af te mogen sluiten. Met een lach en een traan want ik zal het missen. Die spanning of het goed gaat, die inzet en dat intensieve contact met alle collega's die erbij betrokken zijn, het 'we doen het samen' gevoel.

Mooi om dat meegemaakt te mogen hebben, mooi om er deelgenoot van te hebben mogen zijn. En op naar mijn Nieuwe Leven met nieuwe uitdagingen!