#35donkeredagen dag 18

Op verzoek van Else Kramer, de fotografe die deze #35dagen organiseert, schrijf ik niet wat de exacte foto opdracht is. Soms is dat makkelijk te herleiden, soms niet.

Tweede kerstdag, de andere helft van de kerstdagen. Gisteravond veel te laat naar bed omdat ik ademloos gekeken heb naar een portret van Adèle Bloemendaal. Wat een bijzonder mens, wat een stem en wat een leven! Ze is tachtig, heeft acht hersenbloedingen achter de rug en leeft volgens een ijzeren discipline nog lekker alleen in haar eigen huis. Niet makkelijk maar wel precies zoals ze zelf wil. Respect!

Vanmorgen dus laat op en lekker gefietst. Wat is het heerlijk te voelen dat het beter gaat. Dat ik minder moe ben én minder pijn heb! Natuurlijk zal dat deels komen door het fietsen, deels door de epo maar mijn eigen diagnose is dat het vooral door de rust komt. Geen stress meer, geen tijdsdruk, geen opgejaagd gevoel om de dag toch zo goed en zo efficiënt mogelijk te besteden maar een gevoel van morgen-is-er-weer-een-dag. Echt ongelooflijk om deze rust te mogen ervaren.

Vanmiddag voor het eerst in tijden een onbekend recept gemaakt voor het toetje van vanavond. Ik ga bij een vriendin eten dus met alleen een toetje kom ik er heel makkelijk vanaf. Ook dit getuigt van nieuw gedrag, jarenlang kwam het niet bij me op iets nieuws te proberen, veel te vermoeiend!

De dagen vliegen om, het lijkt enerzijds of ze maar half zo lang zijn als normaal terwijl ik anderzijds het gevoel heb twee keer zoveel te doen! Het begrip 'tijd' zal wel altijd een raadsel blijven.
Net als de opdracht voor deze foto. Het is het koperen kaarsenkroontje dat zolang als ik me kan herinneren bij mijn ouders thuis hing, een erfstuk van mijn grootmoeder. Ik ben er heel erg aan gehecht en mag er wel eens wat beter voor gaan zorgen gezien de overduidelijke spinnenwebben die je wel op de foto maar nauwelijks in het echt ziet....

#35donkeredagen dag 17

Op verzoek van Else Kramer, de fotografe die deze #35dagen organiseert, schrijf ik niet wat de exacte foto opdracht is. Soms is dat makkelijk te herleiden, soms niet.

Eerste kerstdag, een dag vol met zon! Alle kerstlichtjes verbleekten er bij.
Lekker uitgeslapen, kacheltje aan, kopje koffie en op de hometrainer. Heb daar een ongelooflijke hekel aan maar het is wel fijn te merken dat het makkelijker begint te gaan en vooral dat het me goed doet. En dat maakt dat ik het wat beter kan opbrengen.

Wat geniet ik van de rust en de mooie kerstmuziek zoals The Messiah gezongen door King's College. En van mijn nieuwe e-reader natuurlijk. Vond gelukkig toch alle boekbestanden terug. Het was niet verwonderlijk dat ik ze aanvankelijk niet kon vinden want ze zaten in een map in een map in een map.... Maar het is gelukt. Vervolgens de zoektocht naar hoe ik ze op de Kobo moest zien te krijgen. Het kan vast simpeler maar door ze eerst te kopieren naar de bibliotheek kunnen ze naar de Kobo gekopieerd. En wat is dat lezen heerlijk! Ik had niet gedacht dat ik dat zo prettig zou vinden. Er gaat per slot niets boven een boek dat naar boek ruikt en als een boek voelt.

Dit nieuwe lezen is dan ook een openbaring voor me. Het ligt prettig in de hand, weegt nauwelijks iets, de letters kunnen net zo groot als ik prettig vind en vooral die prachtige verlichting! Niks geen gezeur met een leeslamp vlak boven mijn boek maar heerlijk lezen terwijl ik het buiten donker zie worden en tegelijk geniet van de kerstlichtjes. Een aanwinst dus!

Ik genoot zo van het lezen dat mijn kerstdiner er bijna bij inschoot.
Het hoogtepunt was de heerlijke Zweedse aardbeiensylt. Geen jam maar een soort rauwe aardbeiensaus die naar echte aardbeien smaakt. Niet te vergelijken met welke jam dan ook. Ik krijg altijd een heleboel mee en ben er heel zuinig op! Maar vandaag stond het echt feestelijk, in de mooie schaaltjes van Iitala op het Zweedse linnen servet. Hier past dan ook nog maar één wens: God Jul!

#35donkeredagen dag 16

Op verzoek van Else Kramer, de fotografe die deze #35dagen organiseert, schrijf ik niet wat de exacte foto opdracht is. Soms is dat makkelijk te herleiden, soms niet.

De dag voor kerstmis. Voor sommige mensen de belangrijkste dag om te vieren, voor anderen gewoon de dag voor de kerst. Voor mij stond vandaag in het teken van mijn nieuwe e-reader, het afscheidscadeau van mijn werk. En die e-reader blijkt niet zo eenvoudig! Gisteren kreeg ik hem niet aan de praat dus terug naar de winkel. Gelukkig komt hij van mijn eigen vertrouwde boekwinkel om de hoek waar ze me altijd willen helpen en waar ik hem kon achterlaten.

Vanmiddag kon ik hem al weer ophalen. Eerst de gebruiksaanwijzing maar eens doorgewerkt. Toen het apparaat aangesloten op mijn laptop en geprobeerd de boeken die ik al van een collega had gekregen (9000 stuks....) er op te zetten. Probleem! Kan ze nergens meer vinden.... Hele laptop doorzocht maar ze zijn en blijven zoek. Op zich geen grote ramp want ik mag het sticky vast weer lenen maar ik voel me er zo onnozel door. Ik ben er uren mee bezig geweest om alles te downloaden, dat toch terug te vinden moeten zijn?

En opeens merk ik dat ik er niet anders van word. Dat niet zoals anders onmiddellijk de stress toeslaat. Stress van verspilde tijd, van geen tijd om het over te doen, van zie je wel het lukt niet. Stress die zo maar mijn dag kon verpesten waardoor ik vaak de rest van de tijd ook verlummelde.
Wat bijzonder dat ik nu al een ander gevoel heb!

De dag voor kerstmis. Buiten stormt en stortregent het. Binnen branden de kachel en de kaarsen. En natuurlijk de kerststerren! De mooie Zweedse houten kerststerren die ik ieder jaar op de eerste Advent ophang. Geen kerstboom, wel licht.
Licht van de vlammetjes van de kaarsen, licht van de dagen die al weer langer gaan worden, licht in plaats van stress. Fijne Kerstdagen!

#35donkeredagen dag 15

Op verzoek van Else Kramer, de fotografe die deze #35dagen organiseert, schrijf ik niet wat de exacte foto opdracht is. Soms is dat makkelijk te herleiden, soms niet.

Nog even en het is Kerst. Eigenlijk heb ik mijn kerstfeest al achter de rug. Voor mij is dat de kerstviering op Lyndensteyn die ik nu voor het laatst mee heb mogen vieren. 
Meestal zie ik erg op tegen de kerstdagen en de dagen er omheen. Dat door-je-strot-geduwde gevoel van 'allemaal samen onder de boom en haal een alleenstaande van de straat want die is zielig'. Nu heb ik nergens last van. Er zal nog wel een restje adrenaline in mijn lijf zitten.

Maar nu moet ik met de billen blood want hoewel de foto van dag 13 geen volle boodschappentassen liet zien is het bepaald anders gesteld met mijn koelkast. Mijn koelkast is een van mijn zwakke punten op huishoudelijk gebied. Mijn poetsparel verzucht regelmatig dat ik daar wat aan moet doen en dat de helft zo in de kliko kan. Dat wil ik best maar ik vergeet dat stomweg. Zodra de deur weer dicht is komt het niet bij me op hem weer open te doen om iets anders te gaan doen dan er iets uit te halen.

Deze opdracht was dan ook een goede aanleiding om met de bezem er door te gaan, figuurlijk gezien. Leverde dat wat op? Nauwelijks! Een bijna leeg potje yoghurt waar nog niet eens schimmel opstond, een stukje kaas wat eigenlijk nog wel kon maar vooruit dan maar en dat was het. Wel heb ik alles beter gerangschikt en wat logischer neergezet. Maar hij is wél vol en dat heeft volgens mij nauwelijks met de feestdagen te maken....

Kaas, meer kaas, nog meer kaas, Zweedse cider, tinnetje vlees voor de poesjes, yoghurt, net ontdooide aardbeiensylt uit Zweden, mijn volgende epo-injectie, witte wijn, veel eieren, lekkere botertjes, pak andijvie voor de stamppot van vanavond, karbonaadje voor erbij, ingrediënten voor de tiramisu (mijn bijdrage aan het kerstdiner 2e kerstdag), nasi en een pak sap.

Wat een hoeveelheid en dat voor mij alleen! Eigenlijk is het wel genant, zeker als je het op de foto ziet. Toch zou ik niet weten hoe het anders moet. Zou ook dat gaan veranderen nu mijn Nieuwe Leven is begonnen? Niet meer zoveel voorraad maar gewoon iedere dag even naar de winkel?
Ach, ook hier zal de voornaamste reden wel weer zijn dat ik een verzamelaar ben. Beter mee verlegen dan om verlegen zei mijn moeder altijd. Zij was zo mogelijk nog erger dus het zit in mijn genen en daar zal ik mij dan maar bij neerleggen.....

#50books vraag 50: Welke vraag zou je zelf als eerste stellen mocht je het stokje van #50books overnemen?

Zondag 27 januari kwam ik via twitter bij de #50books vragen uit. Ik had nog nooit geblogd maar vond het wel een inspirerende vraag. Bij het openklikken van de al geplaatste antwoorden zag ik @jjvoerman staan. Voerman was voor mij een zeer vertrouwde naam die niet zo heel veel voorkomt dus ik dacht 'het zal toch niet...', klikte hem open en keek in het gezicht van Ubbo Voerman. Ubbo was de kinderrevalidatiearts waar ik zoveel van heb geleerd maar die al in 1996 overleed.
Dat kon dus niet en dat was ook niet zo. Het was Jacob Jan, zijn tweede zoon, die sprekend op hem leek. En of dat nog niet genoeg was schreef Jacob Jan over zijn ouderlijk huis in Beetsterzwaag en over Lyndensteyn waar zijn vader zo lang had gewerkt! Een feest der herkenning dus.
We hadden mailcontact en hij trok me over de streep om te gaan bloggen hoe griezelig ik dat ook vond.

Nu is de maand december bijna om en ben ik bezig aan de laatste #50booksvraag. Zou ik zonder die #50books ooit de stap naar bloggen hebben gewaagd? Ik denk het niet. Terwijl ik rustig kan zeggen dat het een enorme toevoeging aan mijn leven is geworden. Het heeft me geholpen bij het nemen van belangrijke beslissingen zoals het stoppen met werken. Het heeft me geholpen bij het verwerken van die besluiten en niet in het minst door de vaak hartverwarmende reacties die ik kreeg. Het heeft me ook een officiële berisping van mijn werk opgeleverd die uiteindelijk eerder helpend dan akelig was. Het gaf me structuur in mijn lange zomerperiode door mee te doen met 35 foto opdrachten waarbij ik mezelf oplegde daar dagelijks een blog bij te schrijven - wat heb ik daarvan genoten! Hier in de tuin, op Ameland, op de ferry naar Zweden, in Zweden, overal lukte het toch weer die foto en dat blog te maken, wat had ik er een plezier in!

Een ander aspect was het meelezen en meekijken met Jacob Jan in zijn aanloop naar zijn theatervoorstelling. Wat was het mooi om dat van zo dichtbij mee te mogen maken en mee te mogen beleven.
En natuurlijk de contacten met al die andere bloggers (die al een beetje als vrienden voelen want wat weet je veel van elkaar) en met blogpraat (waar ik komend jaar weer actief aan mee hoop te gaan doen).
Met als appotheose het samen met Teske en Jacob Jan door Lyndensteyn lopen en voelen dat voor mij de cirkel rond was. Daardoor heb ik kunnen genieten van mijn afscheid en ben ik in staat mijn Nieuwe Leven te omarmen!

En dat is allemaal gekomen door de #50books van Peter! Wat ben ik hem dankbaar voor dit initiatief. Wat is er veel in mijn leven gebeurd en wat geniet ik van de nieuwe wereld die ik heb betreden. Verbaas me regelmatig over het enorme aantal reviews en geniet van de reacties via twitter, facebook of het blog zelf.

Nee, ik ben niet van plan het stokje van Peter over te nemen. Daarvoor is het nog te vroeg. Eerst half januari heup 2 met alles wat daarbij hoort en daarna eens rustig gaan denken en voelen wat het begrip 'tijd' inhoudt.
Wat zal er op mijn pad gaan komen? Dat zullen zeker boeken zijn! Echte boeken en e-books want ik heb nu een e-reader, thuis, in de tuin, onderweg met de fiets, aan een strandje in Zweden of waar dan ook. En wie weet wil ik wel mee gaan doen aan een boekenclub, je weet maar nooit.

Peter, heel veel dank voor je geweldige idee. Juist het iedere zondag bloggen gaf me de gelegenheid het leuk te gaan vinden en van het een kwam het ander!
Ik kan me heel goed voorstellen dat je het stokje graag over wilt geven en ik hoop dat er iemand komt die het over wil nemen.
Zo niet..... zo niet dan weet ik het niet. Ga je dan toch nog even door? Ik hoop het echt!

#35donkeredagen dag 13

Op verzoek van Else Kramer, de fotografe die deze #35dagen organiseert, schrijf ik niet wat de exacte foto opdracht is. Soms is dat makkelijk te herleiden, soms niet.

Het weekend voor de Kerstdagen, wat een gekte in de winkels! Eigenlijk word ik er een beetje naar van, dat geduw en getrek met die afgeladen winkelwagens, de idiote reclames die je toch vooral vermanend toespreken dat het niet 'kerstmis' is maar 'kerstlukt' en of je maar veel wilt kopen want anders is het niet gezellig.

Natuurlijk heb ik makkelijk praten, ik heb geen gezin waarvoor ik een kerstdiner moet maken met alles wat daar bij hoort. Ben lekker thuis bij mijn eigen kerstlichtjes en eet precies wat ik wil.  Tweede kerstdag ga ik eten bij een vriendin en hoef ik alleen maar voor het toetje te zorgen. Dat is maar goed ook want vaak kom ik in deze dagen uit dwarsigheid thuis met een pak rijst en wat kattenvoer omdat het me allemaal zo tegen staat. En daar heb ik natuurlijk uiteindelijk vooral mezelf mee.

Voor mij dan ook geen afgeladen boodschappentassen!
In mijn boodschappentas zitten, hoe kan het anders, Zweedse lichtjes en Zweeds knäckebröd. De tas zelf is ook Zweeds, van de ICA, de Zweedse Albert Hein.

Vorig jaar vierde ik kerst in Zweden. Het was een spannende heenreis, met de auto langs de enorme bergen sneeuw over de besneeuwde wegen. En overal, echt overal zag je de typische Zweedse huizen met voor alle ramen van die brandende kersttrappetjes. Vroeger zag je die hier geloof ik ook, nu zie je ze zelden meer. Maar daar, in die besneeuwde weilanden met alleen het licht van de maan, is het een schitterend gezicht.

Ik ben dan ook op zoek gegaan naar zulke trappetjes en heb er van de zomer twee gevonden in de loppis (kringloop, rommelmarkt). En ik kreeg er een van mijn Zweedse vrienden! Dus nu is mijn kabouterhuisje verlicht met Zweedse kerststerren en Zweedse trappetjes.
Nu nog een krans op de deur en dan zijn mijn kerstversiering en kerstboodschappen klaar!

#35donkeredagen dag12

Op verzoek van Else Kramer, de fotografe die deze #35dagen organiseert, schrijf ik niet wat de exacte foto opdracht is. Soms is dat makkelijk te herleiden, soms niet.

Vandaag was het een schitterende dag. Helder, blauwe lucht, weinig wind en prachtig licht. Had eigenlijk willen gaan fietsen maar dat lukte niet door alle andere dingen die er moesten.
Net als een week geleden na dat prachtige afscheid van mijn werk voelde het weer een beetje als 'the day after'. Gisteren was de kerstviering op het werk, voor mij altijd een van de hoogtepunten van het jaar zodat ik daar nog een keer aan mee heb gedaan. Wéér afscheid nemen dus!

En nu is het klaar. Nu is er ruimte voor andere dingen en allereerst voor uitrusten. Bijkomen van alle emoties, feestelijkheden, mensen nu écht voor de laatste keer zien, mijn sleutels inleveren (gek hoor, ik heb nu alleen nog mijn eigen huis- en autosleutel in plaats van een cipierachtige sleutelbos). Afscheid nemen van drukte en van druk.

Wat is het dan heerlijk om eindelijk weer eens een rondje tuin te doen! Een tuin die er weer netjes bijligt omdat de tuinkabouters eindelijk de omgewaaide boom en alle grote takken hebben opgeruimd. Een tuin waar weer water te zien is! Natuurlijk in mijn vijver maar ook in de grote witte schelp die ontdaan was van het blad. Die schelp komt uit mijn ouderlijk huis in Den Haag. Toen mijn grootouders dat in 1930 huurden lag die schelp al in de tuin! We hebben nooit geweten waar hij vandaan kwam of wie hem daar achter liet. Hij trotseert alles, van tropische zomers tot ijskoude Elf Steden winters. Vogels gebruiken hem graag als badje en poezen als drinkbak. Geen ideale combinatie trouwens maar met Burmezen kan dat wel, die jagen alleen in hun dromen.

Die schelp was het eerste wat ik mee naar Friesland nam na het overlijden van mijn moeder, de laatste bewoonster van dat grote oude huis. Veel familieleden waren daar een beetje jaloers op, zij groeiden ook op in dat huis en ook zij waren gehecht aan die bijzondere schelp. Maar ik was nu eenmaal degene die het huis moest opruimen en leegmaken... En daar had iedereen gelukkig vrede mee zodat hij nu al weer bijna veertien jaar onder mijn appelboom ligt, vlakbij de vijver.

Want er hoort water in de tuin, al had ik vroeger nooit gedacht dat ik zoveel plezier aan die vijver zou beleven. Hij zit vol salamandersmet van die oranje buikjes en met groene en bruine kikkers die je 's avonds gezellig hoort kwaken. Logees uit de grote stad liggen er wakker van maar alles went.

Natuurlijk zou ik liever aan een echte rivier of een groot meer wonen. En nog liever aan zee. Maar zolang dat niet het geval is ben ik heel blij met mijn vijver.
Er gaat nu eenmaal niets boven de zon in het water te kunnen zien schijnen!

Nu echt de laatste keer

Vandaag vierde ik voor het laatst kerstfeest op het werk. Onderdeel hiervan is de kerstviering in de prachtige kleine oude dorpskerk die bij ons op het terrein staat. Alle patienten die dat willen komen (al dan niet met hun partners) en dat geldt ook voor de medewerkers. Een belangrijk onderdeel van de viering is de muziek. Dit jaar bestond het gelegenheidskoor uit 30 medewerkers, meer dan ooit! We repeteren twee keer en nog een keer vlak van te voren. Bij de repetities is nooit iedereen aanwezig door verschillende werkdagen en diensten.

Voor mij is het zingen in dit koor een van de hoogtepunten van het jaar en hoewel mijn officiële afscheid vandaag precies een week geleden is wilde ik toch nog een keer meedoen. Het was vandaag dus echt de laatste keer dat ik naar het werk reed, een heel onwerkelijk gevoel.
En wat was het bijzonder. Drie koperblazers die prachtig speelden, een geweldige pianist/dirigent die met zijn enthousiasme en muzikaliteit iedere keer weer één geheel van al die losse zangers weet te maken en een solo zangeres met een ontroerend mooi en schitterend gezonden lied van Herman van Veen.

De bezoekers van de viering zijn heel verschillend. Veel klinische patienten die soms nog maar net aan het begin van hun revalidatie staan en het heel moeilijk hebben. Patienten die al heel veel achter de rug hebben en bezig zijn zich los te maken van hun revalidatieproces, ook niet altijd makkelijk. Mensen met grote en kleine lichamelijke beperkingen en mensen met hersenletsel.
Deze mensen geven de viering een extra dimensie en ieder jaar voel ik het weer als een voorrecht hieraan mee te mogen doen.

Voorafgaand aan de viering is er een gemeenschappelijke kerstmaaltijd en wat was het leuk om toch weer even tussen mijn collega's te zitten, nog even na te praten over dat prachtige afscheid en een aantal mensen te zien die er niet bij hadden kunnen zijn. Eigenlijk weer een afscheid maar in mijn gevoel nu veel definitiever. En hoewel vele collega's zeiden 'je komt volgend jaar toch gewoon weer zingen' ben ik dat niet van plan. Allereerst wil ik geen Heintje Davinds worden maar veel belangrijker, ik moet nu echt gaan loslaten. Loslaten en afstand nemen, moeilijk en soms verdrietig.
Maar door los te laten komt er ook ruimte voor nieuwe dingen, nieuwe activiteiten en nieuwe mensen! Vrijheid en zelf de baas zijn over mijn  keuzes en mijn tijd en dat is een heerlijk vooruitzicht.
Het was goed nog een keer mee te zingen, ik heb van iedere minuut genoten en het is een voorrecht dat zoveel jaar te hebben mogen doen. Lyndensteyn zit in mijn hart en dat zal altijd zo blijven. En gelukkig is er meer dan genoeg plek om nieuwe mensen in mijn hart te sluiten, kom maar op!

#35donkeredagen #dag10

Op verzoek van Else Kramer, de fotografe die deze #35dagen organiseert, schrijf ik niet wat de exacte foto opdracht is. Soms is dat makkelijk te herleiden, soms niet.

Omdat de tuinmannen vanmorgen al om 8.15 uur voor de deur stonden moest ik weer vroeg op. Maar daar heb ik dan een opgeruimde tuin voor teruggekregen! Ben zelf altijd lang bezig met blad harken maar dat kon nu niet omdat er overal takken eneen omgewaaide boom lag. Nu is allesweg en zijn zelfs de hoekjes bladvrij, leve de bladblazer! Om half tien ik kon ik dan ook vanaf mijn hometrainer naar een brandschone tuin kijken!

Die hometrainer staat in het tuinhuis. Ik heb een vreselijke hekel aan het fietsen op dat ding, ga veel en veel liever lekker naar buiten op mijn bijzondere fiets. Maar dat is nu geen optie, te koud en vaak ook te donker. De hometrainer is dan ook een goed alternatief om nog een beetje in beweging te komen ter voorbereiding op op heup 2.

In het tuinhuis staat ook mijn fietsdrager opgeslagen. De éénpersoons fietsdrager met oprijgootjes waar ik mijn bijzondere fiets zo op kan rijden. Hij gaat mee naar Ameland en ik ben van plan het komende jaar (het eerste jaar van mijn Nieuwe Leven!) hem ook mee te nemen als ik naar vrienden ga. Het is leuk ergens anders te fietsen  al blijf ik het hier ook onveranderd mooi vinden.

Het is alleen een heel gesjouw om die fietsendrager op de auto te krijgen. Als hij eenmaal op de trekhaak zit is er geen vuiltje meer aan de lucht, maar dat gesjouw weerhoudt me ervan hem er 'even' op te zetten. Gelukkig zit hij met een slot aan de auto vast dus als hij eenmaal zit hoeft hij er ook niet een twee drie weer af.

Ik ben niet zo goed in sloten. Weiger nog steeds van mijn huis een rondom beveiligd fort te maken! Het slot van het tuinhuis is dan ook van twijfelachtige signatuur. Desondanks werkt het, hoe simpel het ook is. Bovendien vind ik dat het een beetje bij de rustieke deur moet passen, en bij de antieke simpele klink. En dat is redelijk gelukt.

 

En dat gekke rondje? Daar zat het oude slot dat niet meer werkte. 

Er paste precies een noest van een stukje kachelhout in!

#35donkeredagen dag 9

Op verzoek van Else Kramer, de fotografe die deze #35dagen organiseert, schrijf ik niet wat de exacte foto opdracht is. Soms is dat makkelijk te herleiden, soms niet.

In tegenstelling tot de #35zomersedagen is het me nu niet gelukt de dagelijkse foto opdracht te maken, laat staan te bloggen! De afgelopen dagen waren een rollercoaster want wat kreeg ik vorige week een prachtig afscheid. De adrenaline kwam drie dagen lang mijn oren uit en ik heb pas net de laatste cadeaus uitgepakt. Morgen mag ik beginnen met de 'afkickdoos' oftewel het 'werkontwenningspakket'. Ben altijd jaloers geweest op van die prachtige kraampakketten met tien pakjes maar dit pakket slaat alles!

Langzaam begint de adrenaline plaats te maken voor moeheid. Dat had ik al verwacht en dat is niet erg. Tot nu toe was ik overal te onrustig voor, kon zelfs geen krant lezen. Alleen een beetje voor de buis hangen om dan later niet eens meer te weten wat ik had gezien. Of Pearl, mijn favoriete computerspelletje van dit moment, spelen maar dat kan steeds maar even want dan zijn mijn levens op. Wel symbolisch trouwens want natuurlijk komen er verschijnen vanzelf nieuwe levens net zoals het wonder wat zich op dit moment bij mij voltrekt.

Het oude leven achter me laten en een Nieuw Leven beginnen, geweldig! En wat heerlijk om dat te mogen doen op een plek die me heel dierbaar is, mijn kabouterhuisje aan de vaart, nummer 61.
Een huis dat ik aantrek als een oude jas, dat me verwelkomt als ik thuis kom, dat zijn armen naar me uitstrekt om me in te koesteren en dat me nooit in de steek laat.
Okee, de intimi weten dat dat vooral gevoel en iets minder realiteit is na al die gigantische en fundamentele verbouwingen. Maar ik ken nu iedere steen en vooral iedere plank en dat is ook wat waard.

Wat zal het heerlijk zijn straks dagelijks in mijn tuin te kunnen werken. Gewoon iedere dag een uurtje in plaats van uren achter elkaar in een weekend waardoor ik me de dagen daarna nauwelijks meer kan bewegen. Wat is het heerlijk weer dagelijks in het tuinhuis te zijn, al is het maar vanwege die vreselijke hometrainer waar ik nu echt iedere dag op moet.
Maar vooral, wat is het heerlijk zonder stress of druk te mogen zijn. Om me heen te mogen kijken en te genieten van mijn plekje, om naast de houtkachel in slaap te vallen met een poes op mijn buik en om eindeloos heen en weer te schuiven met al die nieuwe boeken om daar een gaatje voor te vinden. Wat overigens nog van geen kanten is gelukt.
Nummer 61 dus!

Afscheid

Het is al weer twee dagen geleden maar mijn lijf zit nog steeds vol adrenaline, mijn hoofd vol met beelden en mijn huis vol met cadeaus!
Wat was het een warm bad, dat afscheid van Revalidatie Friesland.
Zoveel lieve mensen uit alle delen van het land, prachtige toespraken en een kolossaal gedicht dat uit alle hoeken van de zaal kwam, schitterende muziek en heel veel lieve woorden.

Ik heb van iedere minuut genoten. En wat is het mooi dat alles en iedereen op de foto staat! Prachtige portretfoto's van alle aanwezigen en overzichtsfoto's van het grote geheel.

Het voelt als een roes. Een hele prettige roes die maar niet overgaat. Want er blijven mensen bellen om nog even na te praten, ik blijf bellen om te bedanken en de cadeaus zijn nog
steeds niet allemaal uitgepakt! Alleen al het lezen van alle lieve kaartjes kost dagen en iedere kaart is weer bijzonder. Naast de zeer welkome boeken en boekenbonnen zijn er ook andere dingen waar ernstig over na gedacht is. Een enorme pot met 365 zwart-witkogels om langzaam af te wennen (ik bietste die altijd bij de repro!), een giga doos vol IKEA kaarsen die een collega altijd voor me meenam als ze toch naar IKEA ging (kan nu een jaar vooruit!), een mand vol Zweedse spullen met een prachtig boekje, een doos met "mijn lunch" voor iedere dag een tosti mét een ragouzi (zeer speciale snack!) en een echte afkickmand met voor iedere dag een pakje!

Het gehaald en weer naar huis gebracht worden, het gezellige etentje met een paar goede vrienden, de vriendin die 's avonds laat nog voor de deur stond om nog even na te praten....
Kortom, het is onvergetelijk.

Gestopt met werken - zo voelt het nog niet. Mijn hoofd heeft zelden zo vol gezeten van het werk.
Bij het opruimen van mijn kamer merkte ik dat het loslaten gelukkig in volle gang was. Heb nog nooit zo makkelijk kunnen weggooien en verwijderen. Maar dat was donderdag.... Nu zit ik weer met duizend draadjes aan al die lieve mensen vast!

En het zal wel even duren voor ik het echt begin te beseffen. Eerst de feestdagen, een periode waarin ik altijd al vrij was, dan de aanloop naar de nieuwe heup, half januari de operatie, logeren bij vrienden en daar revalideren (en geweldig verzorgd worden!), naar huis en alles weer zelf gaan doen.
Ik denk dat ik pas rond april ga beseffen dat het klaar is. Dat het over is.
En dat is goed.
Wat is het heerlijk dat er nog heel veel mensen zijn die ik 'gewoon' zal blijven zien!

#35donkeredagen dag 3

Op verzoek van Else Kramer, de fotografe die deze #35dagen organiseert, schrijf ik niet wat de exacte foto opdracht is. Soms is dat makkelijk te herleiden, soms niet.

Dag 3 van de #35donkeredagen en dag 3 van mijn laatste werkweek. En weer kan ik de foto's voor de opdracht maken op mijn werkkamer. Moet 's ochtends niet vergeten in mijn mailbox te kijken zodat ik weet wat er die dag moet gebeuren en tot nu toe is dat net op tijd gelukt.

Het zijn bijzondere dagen. Morgen is mijn officiële afscheid inclusief officiële uitnodigingen voor alle externe relaties en een heuse afscheidsreceptie. Natuurlijk zijn er veel mensen die dan niet kunnen komen door afspraken of andere redenen. En veel van die mensen zijn deze dagen bij me binnen gelopen met cadeautjes, kaarten en lieve woorden. Het is mooi op zo'n manier tijd te kunnen en mogen nemen voor iedereen. En het zijn vaak hartverwarmende gesprekjes.

Tussen al die bezoekjes door probeer ik mijn kamer op te ruimen. Dat lukt redelijk, ik ben er al een tijd mee bezig. Vandaag waren alle persoonlijke zaken aan de beurt. Verslagen van jaargesprekken, functieomschrijvingen, brieven over leuke en minder leuke ontwikkelingen, urenbriefjes etc. En om dat nu gewoon bij het oud papier te doen vond ik geen goed idee, dus alles door de versnipperaar.

Het is zo vertrouwd, die kamer. Ik weet bijna blindelings alles te vinden en ik kan bijna overal bij vanaf mijn werkplek. Mijn werkplek met de speciaal aangepaste stoel want dat kan in een revalidatiecentrum. Mijn werkplek met van alle evenementen en fondswervingsacties de projectplannen, wervingsmappen, bedankkaarten, foto's van openingen - wat is er toch veel gebeurd die afgelopen periode! Mooi om alles nog een keer door mijn handen te laten gaan en goed om het meeste weg te doen. Overal komt nu eenmaal een eind aan en dat mag best met een beetje weemoedgepaard gaan.

En wat vind ik nog wonderlijke dingen! Een knuffelbeertje, héle oude muslirepen voor de moeilijke momenten, dropdoosjes in vele soorten en maten, een stapel oude visitekaartjes en een blikje Chillcat, een theedrank die energie zou moeten geven. Ik heb het nooit durven proberen....

Zou alles anders zijn gelopen als ik dat wel had gedaan?
Ik denk het niet.
En bovendien, het is goed zo.
Op naar morgen!

#35donkeredagen dag 2

Op verzoek van Else Kramer, de fotografe die deze #35dagen organiseert, schrijf ik niet wat de exacte foto opdracht is. Soms is dat makkelijk te herleiden, soms niet.

Dag 2 van de donkere dagen en nog twee dagen te gaan. Nog twee dagen afronden en opruimen op mijn kamer in het prachtige Rijksmonument Huize Lyndenstein. Wat een geschiedenis ligt er hier.
Mijn kamer is op de derde verdieping, de verdieping die in 1915 óp de eerste verdieping en ónder de zolder werd geconstrueerd. Een schitterende oplossing voor het toenmalige ruimtegebrek want aan de buitenkant is absoluut niet te zien dat het majestueuze pand is aangepast.

De kamers op de derde verdieping hadden verschillende functies. Er was een echte operatiekamer (niet erg handig natuurlijk) en een hoogtezon-kamer. Op de andere kamers sliepen oudere kinderen en inwonende verpleegkundigen. Op de oude foto's is nog goed te zien hoe mijn kamer vroeger was ingericht. Er stond een kastje met een wasstel, er was een zitje en er stond een bed. Vrij spartaans maar keurig netjes. Omdat het raam erg hoog zit was er een podium van waaraf je naar buiten kon kijken. Dat is er nog steeds! 
In de hoek zit een grote diepe kast en ook die is er nog. Wel heb ik daar de deur uit laten halen omdat het anders te veel ruimte kostte.

De kamer ziet er nu totaal anders uit. De grote balken zijn immiddels donkergroen net als de paneeldeur en de kast. Er staat een bureau met een vergadertafel en kasten met heel veel ordners. Vanaf het podium kijk ik uit over de Overtuin, de enorme tuin tegenover het huis, ontworpen door de beroemde Friese landschapsarchitect Roodbaard. En natuurlijk over de gewone tuin waar tot februari van dit jaar de 100 jaar oude kastanje stond die zo'n belangrijke rol heeft gespeeld in mijn besluit om te stoppen met werken. Dat besluit waardoor ik overmorgen mijn afscheid 'vier'.

Foto's voor de opdracht voor vandaag waren niet moeilijk, mijn kamer zit er vol mee!
En zonder deze opdracht zou ik er nooit aan gedacht hebben om hier foto's van te maken. Dus weer een mooie herinnering er bij.

#35donkeredagen dag 1

Op verzoek van Else Kramer, de fotografe die deze #35dagen organiseert, schrijf ik niet wat de exacte foto opdracht is. Soms is dat makkelijk te herleiden, soms niet.


Vandaag zijn ze officieel begonnen, de #35donkeredagen. En zoals ik bij de onverwachte surprise-dag op 5 december al aangaf, ze zijn een cadeautje voor me in deze bijzondere periode.
Vandaag zijn ze begonnen en dat geldt ook voor mijn laatste werkweek!
Hoe synchroon wil je het hebben...

Vanwege wat kleine lichamelijke ongemakjes mag ik deze laatste vier dagen komen en gaan wanneer ik wil. Dat is fijn, dan kan ik 's ochtends wat langer slapen na de vaak slechte nachten en 's middags naar huis als ik het gevoel krijg dat het genoeg is. Dus rond 10.00 uur vanmorgen aan het werk. Werk dat alleen nog maar bestaat uit opruimen, overdragen, afronden en weggooien. Gelukkig ben ik al een heel eind maar oh wat verzamel je veel in bijna 38 jaar!

Gek genoeg is de dag voorbijgevlogen! Veel mensen die even binnen komen lopen, kaarten en brieven van mensen die niet op mijn afscheid aanwezig kunnen zijn, het exitgesprek met mijn manager en voor ik het wist was de dag om. De tijd lijkt letterlijk tussen mijn vingers door te glippen en gaat veel sneller dan ik had gedacht. Enerzijds is dat fijn, anderzijds benauwd het me ook een beetje. Het gevoel over een paar dagen de deur achter me dicht te trekken om hier nooit meer te komen is een heel onwerkelijk gevoel. Het gebouw, de tuinen, de bijgebouwen, allemaal zitten ze in mijn systeem om nog maar niet te spreken van de mensen.

Maar het is ook goed. Ik verlang naar mijn Nieuwe Leven met tijd voor mezelf en voor de dingen waar ik voor kies. En ik weet nu al dat dat er heel veel zullen zijn.
Laat die tijd maar vliegen, de mooie dingen van deze dagen maak ik mee en sla ik op om er straks in een wat rustiger tempo van te kunnen genieten.
Maar nu schieten al die momenten voorbij en dat geldt zelfs voor de Adventssterren!

#50books vraag 48: Hebben jullie nog boeken ergens opgeborgen in dozen? Zo ja, waarom?

Nee, geen boeken in dozen meer! Althans, niet op dit moment.
Ik kan daar slecht tegen, boeken horen toegankelijk te zijn en ergens in een van de vele boekenkasten of op boekenplanken te staan. Mijn hele huis is er van vergeven. Jarenlang bleek het mogelijk toch weer een nieuw leeg plekje aan een muur te vinden om daar weer een plank op te hangen. Maar toen ik ook in het tuinhuis begon heb ik met mijn timmerkabouter afgesproken dat dit echt de laatste planken zijn. En dat, als ik hem ooit weer vraag een nieuwe plank op te hangen, hij dat dan niet meer doet.

Toch moet er soms worden opgeruimd want er komt alleen maar bij terwijl er nooit iets afgaat.
Daarom ben ik twee jaar verkoper geweest op boekwinkeltjes.nl. De daarvoor geselecteerde boeken zaten inderdaad in twee grote dozen. In het begin liep het prima met de verkoop maar na verloop van tijd ontstond er een incourant overschot. Maanden liep ik langs de dozen en op een gegeven moment heb ik doorgepakt en ze afgeleverd bij een collega die ieder jaar van alles verzameld voor een boekenmarkt waarvan de opbrengst voor een goed doel is.

Nu zijn er geen dozen meer maar wel overvolle planken! Onbereikbare waar je alleen met een hoge trap bij kunt en waar stapels boeken klem zitten tussen de plank en het plafond. Boeken waar ik jaren niet meer naar heb getaald en waar dus zeker een deel van 'weg kan'. Weg? Waar naar toe dan? In ieder geval niet meer naar een doos.
De boeken die me ondanks dat ik er lang niet naar omgekeken heb toch dierbaar zijn mogen naar de nog niet helemaal volle planken in het tuinhuis.
En de andere naar de Kringloop of de boekenmarkt.

En wat is het heerlijk dat ik binnenkort in het bezit zal zijn van een prachtige e-reader! Natuurlijk gaat er niets boven een echt boek maar daar heb ik er voorlopig nog meer dan genoeg van en leefruimte heeft toch ook wel wat....

Weekend

De zware decemberstorm is gaan liggen. De hagel en de natte sneeuw zijn verdwenen en echt licht lijkt het vandaag niet meer te worden. De kachel brandt, de poesjes liggen er onder te genieten en ik heb net het Magazine van de Volkskrant uit met het grote interview met Sylvia Witteman. Een bijzonder mens gespeend van enige vorm van glamour of BNnerschap.
Wat geniet ik toch altijd van dat Magazine dat samen met koffie en niets hoeven tot het ultieme zaterdaggevoel leidt.

Zou dat zo blijven? Zou dat zaterdaggevoel er nog steeds zijn als het weekend zich niet meer onderscheid van de andere dagen van de week? Of zou het weekend toch anders blijven voelen?
Dit zijn van die dingen waar ik alleen nog maar naar kan raden, ik zal het moeten ondervinden.
Dit weekend is het laatste 'echte' weekend, daarna zijn er nog vier dagen te gaan. Rustige dagen waarin er niet veel meer hoeft. Mooi om zo te kunnen en te mogen afbouwen.

Toch merk ik hoe intensief deze periode is. Zodra ik in bed lig begint het doormalen over de meest wonderlijke dingen die allemaal op de een of andere wijze verbonden zijn met het werk. En als ik dan eindelijk slaap zijn er de dromen. Het verdromen van alles wat is geweest.
Ik weet dat het zo werkt bij mij. In alle belangrijke perioden uit mijn leven is het zo gegaan en dat is geruststellend. Toch merk ik hoeveel energie het kost om zo intensief bezig te zijn met loslaten.

Maar wat is het heerlijk te weten dat ik geen haast meer heb. Dat ik rustig het Magazine kan lezen zonder te denken dat er nog van alles moet. Er moet wel van alles, maar dat hoeft niet meer in dit weekend gepropt te worden. Daar is straks alle tijd van de wereld voor.
Wat een vooruitzicht! En wat voelt dat nog onwerkelijk...

#35donkeredagen dag 0 Wat een cadeautje!

Wat een verrassing, die mail met de aankondiging van een nieuwe reeks #35dagen!
Geen zomerse dagen (en wat was het mooi, die lange zonnige zomer) maar donkere dagen.
En wat een prachtige timing want ze beginnen op maandag 9 december en eindigen op zaterdag 11 januari. Dat is precies de tijd tussen het afscheid van mijn werk en de heupoperatie die op de rol staat. Een prachtige periode om bezig te zijn met een dagelijkse foto-opdracht en een bijbehorend blog en voor mij echt een cadeautje.

En vanmorgen, 5 december, vond ik de eerste opdracht in mijn mailbox.
Een extraatje vanwege Sinterklaas. Weer een verrassing dus.

Het hield niet op want toen ik vanmorgen mijn werkkamer binnenkwam lag er een verrassing op mijn bureau compleet met gedicht waaruit het volgende citaat:
"En ja, medewerkers maken een bedrijf
tot wat het is, geven het hart en het lijf!"
En zo is.

Voor mij is het grote aftellen begonnen, alleen komende week nog. Het voelt gek.
Als ik op mijn kamer zit kan ik me op geen enkele manier voorstellen dat volgende week om deze tijd alles achter de rug is. Dat alle vrienden, collega's en relaties die afscheid van me hebben willen nemen weer op weg naar huis zijn, de vuile glazen naar de afwaskeuken gaan en ik voor de laatste keer mijn kamer op slot doe. Of heb ik dan mijn sleutel al ingeleverd?
Zo zie je maar, er blijven altijd vragen over, al zal het antwoord op deze vraag volgende week vast ook duidelijk zijn!

#50books vraag 47: Welke boek(en) uit de NRC lijst heb je nog niet gelezen maar ga je zeker binnenkort alsnog lezen (oftewel: waarom maken we onszelf gek met een almaar groeiende lijst van ‘nog te lezen’ boeken)?

Om te beginnen lees ik de NRC niet. Nou was dat geen excuus, want Peter heeft in zijn #50books vraag 47 een link naar het lijstje in de NRC gemaakt. Dus toch maar even gekeken en ik werd er niet blij van. Wat voor lijstje is het eigenlijk? Van de meest gelezen boeken in een bepaalde periode of van de boeken waarvan de NRC graag wil dat ze tot de meest gelezen boeken gaan horen? Kortom, sluikreclame of iets anders?

nrc boeken top-10

1. Feest van het begin - Joke van Leeuwen
2. Butcher's Crossing - John Williams
3. De boerenoorlog - Martin Bossenbroek
4. Gedundrukt - Simon Carmiggelt
5. De hartslag van de aarde - A.L. Snijders
6. Het puttertje - Donna Tartt
7. De cirkel - Dave Eggers
8. Het verhaal van Genji - Murasaki Shikibu
9. De Bosatlas - Nederland van boven

 Eigenlijk maakt het me niet uit. Ik kijk nooit naar dit soort lijstje want ik heb er niets mee. Natuurlijk lees ik van alles over boeken, de boekenbijlage van de Volkskrant (die lees ik wel), de boekenbijlage van de Leeuwarder Courant (lees ik ook) en alles wat via elektronische nieuwsbrieven in mijn postbus belandt. Rijp en groen, thrillers en literatuur, kinderboeken en chicklets, e-books en boeken van vlees en bloed, wetenschappelijke werken en keukenromans. Er wordt zoveel over boeken geschreven dat je er niet omheen kunt.

Dat heeft voor- en nadelen.
Voordelen omdat je goed op de hoogte blijft van alles wat verschijnt.
Nadelen omdat je door de bomen het boek niet meer ziet.
Bij Bol.com kun je zelfs lijstjes van de vele categorieën vinden:

Top 10 literatuur Top 10 thrillers Top 10 erotiek Top 10 voor hem Top 10 voor haar Top 10 kinderboeken Top 10 kookboeken Top 10 biografieën Top 10 kunst en fotografie  
Top 10 management

Het enige dat ik heb is een verlanglijstje!
Een verlanglijstje van boeken die ik graag zou willen lezen en soms ook graag zou willen hebben. Dat is een lijstje wat er toe doet. Voor mij tenminste.
En de rest? De rest lap ik aan mijn laars!