En de klus waar ik een vreselijke hekel aan heb zodat die al heel lang op mijn lijstje staat begon steeds urgenter te worden. Het verpotten van mijn kamerplanten die op sterven na dood waren.
Ik heb er zo'n hekel aan omdat het heel veel staan en heen en weer lopen is en dat moet ik altijd bezuren. Maar de planten zijn me dierbaar, vooral de Zweedse geraniums!
Toen ik eens goed naar de armzalige verzameling voor het raam keek realiseerde ik me dat het er niet meer uitzag. Vieze oude potten en lelijke schotels. Dus naar het tuincentrum voor nieuwe. Helaas, alles uitverkocht. Gebeld met de Welkoop die vertelde dat de klassieke rode chamotte potten niet meer worden gemaakt. Althans niet meer in het rood. Wat revolutionair, ik kan me niet anders herinneren dat dat die potten er waren! Sommige veranderingen zijn zeker een verbetering! De huidige potten zijn nog steeds van chamotte maar in plaats van rood anthracietkleurig.Het kostte wel enig doorzettingsvermogen want toen ik ze wilde gaan halen lag er een gekantelde vrachtwagen die de weg versperde. Maar uiteindelijk is het na veel omwegen gelukt en zijn de planten en ik zeer tevreden!
De tweede grote klus was ook al zo'n lang gekoesterd verlangen. Het uitmesten van het eerste deel van mijn tuinhuis waar behalve tuingereedschap, gewoon gereedschap, verfspullen en mijn fiets ook tientallen ondefinieerbare dozen en bakken stonden die in geen twintig jaar waren open geweest. Het handige grote werkblad stond vol en was daardoor onbruikbaar, de stalraampjes waren volledig bedekt met spinnenwebben en alles was ontoegankelijk en vies.
Gelukkig vindt mijn poestparel J. zulke dingen een uitdaging dus we zijn samen aan de gang gegaan. En met resultaat! Een volle kliko, een auto vol spullen voor de rommelmartkt waar J. regelmatig met een kraampje staat en een toegankelijk tuinhuis!Ik weet weer wat ik heb en waar het staat, het is stukken lichter geworden binnen en ik kan mijn tuin weer zien!
Nu zit ik op deze prachtige avond met de laptop aan mijn tuintafel na vandaag niet geklust maar gefietst te hebben. Ruim dertig km waarvan de helft tegen de wind in was en het waaide heel hard dus leve mijn ebike. Zo maar op een gewone dag door de weilanden fietsen, dat voelt nog steeds bijzonder en geeft een gevoel van vrijheid.
Wat is het toch heerlijk zoveel buiten te kunnen zijn en om een eigen stukje grond te hebben dat deze zomer weliswaar behoorlijk uit de hand is gelopen maar wat toch ook heel mooi is.Waar ik altijd uit de wind kan zitten en waar de poesjes op vogeltjes loeren maar ze gelukkig nooit vangen. Waar de kikkers onophoudelijk hun concert geven. Waar ik iedere ochtend buiten ontbijt en geniet van de stilte en een nieuwe dag.
Wat een bezit.
Welcome to my garden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten